 |
| έργο του Sue Bryan |
Δαρμένη ομίχλη στο μύθο του δέντρου
Στα σπασμένα χνώτα κλαριών
π' αντιστάθηκαν
Στη μνήμη τ' ανέμου
φάλτσα τα σφυρίγματα αμήχανων εαυτών
Με ποιο προσωπείο ζωγράφισα την πάχνη;
Με ποιο προσωπείο με φίλησες στη γη και
πότε σιωπήσαμε γυμνοί στ' αναφιλητό μας;
Έγινα έλκυθρο ενθυμούμενος τη διαχρονία των παιδιών.
Πάντα χειμώνας στα νερά που σαμποτάρουν τα χρώματα
Μια μέρα σε περίμενα κάτω απ' την ομίχλη και
μ' έχασα στο χώμα. Έχουν κρυφτεί τα παιχνίδια και
ποιος να σταθεί και ποιος να κλάψει;
Μα κάθε βράδυ που κανείς δεν χτυπούσε την πόρτα μου
και τρομάζω και
πώς ν' ακούσω την ομίχλη που τρέμει
που σφυράς τους αιώνες
