άτιτλο

έργο του Sue Bryan

Δαρμένη ομίχλη στο μύθο του δέντρου

Στα σπασμένα χνώτα κλαριών

π' αντιστάθηκαν

Στη μνήμη τ' ανέμου

φάλτσα τα σφυρίγματα αμήχανων εαυτών

Με ποιο προσωπείο ζωγράφισα την πάχνη;

Με ποιο προσωπείο με φίλησες στη γη και

πότε σιωπήσαμε γυμνοί στ' αναφιλητό μας;

Έγινα έλκυθρο ενθυμούμενος τη διαχρονία των παιδιών.

Πάντα χειμώνας στα νερά που σαμποτάρουν τα χρώματα

Μια μέρα σε περίμενα κάτω απ' την ομίχλη και

μ' έχασα στο χώμα. Έχουν κρυφτεί τα παιχνίδια και

ποιος να σταθεί και ποιος να κλάψει;

Μα κάθε βράδυ που κανείς δεν χτυπούσε την πόρτα μου

και τρομάζω και

πώς ν' ακούσω την ομίχλη που τρέμει

που σφυράς τους αιώνες

στα τσιμεντένια κορμιά μου;

Α

 η μάνα μου, κάθε που φεύγει, μιλάει με τα νερά / των υπογείων μου που στρώνω χορό στα προσκέφαλα των μυαλών μου. /
λειαίνει την άβυσσο η μάνα και συνεχίζει να πλένει ασπρόρουχα στην σκάφη της.
κάθε που επιστρέφει μαντάρει τον αιώνα μου / - των δακτύλων μου τις ανάσες με τα πελεκημένα νύχια απ' τις βροχές των ειδώλων μου -
την βλέπω τα βράδια να σφουγγαρίζει το μέτωπό μου / "ν' ακούσεις", μου λέει, "τους αρχαίους μου, να αμβλύνεις την σκληράδα των όψεών σου"
η μάνα μου σκόρπια μετρούσε, αλλά τις μοίρες μου τις έχτισε με την ακρίβεια των θανάτων μου. κι όταν χτίζει η μάνα, μια πληγή μου σφαδάζει στην μάθηση των χνώτων μου.
στην πρώτη μας αγκαλιά, η πρωθιέρεια όρασή της, μου άκουσε την πέτρα και το όνειρο - μέχρι την τρίτη και κάτι λεπτά μπόρεσα να ξεκλειδώσω το αχανές μου, κι έτσι, έλυσα τον γόρδιο των φωνών μου σε αέναη της Μάνας μου Φωτιά._

αχανείς οδοιπόροι

 

χαρακωμένη η λάμα
στα τέσσερα
πριν γεννηθώ

με ψύχα φεγγαριού

και σαλεμένα χείλη

στο βυζί του μυαλού

πριν θρηνήσω στην αυλή των ουλών

και στο μίσος των εικόνων

για τις ροές

των ανεμώνων που μπορούν να κρατούν

σε χορούς ιερούς αχανών οδοιπόρων

και στο μάτι του λίθου

που στα πέντε γνωρίζει

με τα νύχια σπαρμένα

στην ορθή φλυαρία σιωπών

των αρχαίων μου ποινών

και το σπάραγμα των σωμάτων μου

εν ώρα υπνοβασίας

κι εν ώρα ακριβούς ανάληψης

στο βαθύ παραμεθόριο

με τη σφαίρα εν πυγμή

και των άκρων μου τη λαθραία στριγκλιά

εν ριπή απόσταξης των ιστοριών μου. - Ευαγγελία Πατεράκη

η φωτογραφία ανήκει στον Νικόλα Πατεράκη