το σπίτι μου

Μισός αιώνας και

Πάνω κάτω το

Σπίτι μου

Πάνω κάτω

Σαλόνι – τραπεζαρία –

Κουζίνα

Πάνω κάτω

Κρεβατοκάμαρα – μπάνιο και

Παιδικό

Να λούζομαι στις βροχές

Να πνίγομαι στις καταιγίδες

"Βοήθεια", να φωνάζω

Και πάνω κάτω τα

Φαντάσματα

Δεν έχουν μυρωδιά

Τα φαντάσματα

Σε σκιάζουν μόνο

Και σέρνουν τις παντόφλες σου

Κι εγώ με τις κάλτσες

Να υποψιάζομαι

Τους τοίχους

Που μούσκεψαν από υγρασία –

Σωλήνες που έσπασαν νερού

Πάνω και κάτω στο στερέωμα

Κι εσείς – σκιές μου

Ακίνητες

Και το ραδιόφωνο

Ξελαρυγγιάζεται

Για μια γκαρσόνα

Που σφυρίζει μάγκικο σκοπό

Κι οι φίλοι

Που δεν ήρθαν

Κι οι πόνοι έρχονται

Και το μωρό κλωτσάει

Και πάνω κάτω

Προφυλαγμένη, όπως το 

ήθελες μπαμπά, από τ’ αστέρια

Που με μάλωσαν πολύ

Και σπάνε τα νερά

Κι εγώ να ανεβαίνω με 

τα τέσσερα

Να κατεβαίνω σέρνοντας

Και τα φαντάσματα

Τα δάση που μουσκεύουν

Οι βάρκες…τι κρίμα που

Δεν έφυγα τότες παιδί

Να με ψάχνουν

Να μη με βρίσκουν πουθενά

Άνω κάτω το σπίτι μου

Κατσαρόλες παντού

Να μαζεύουν τα νερά μου

Που σπάσαν

«μην κλαις, μωρό μου. Όνειρο είναι»

Οι φίλοι ακόμη να φανούν

Κι ο μπαμπάς κουρασμένος

στο μνήμα κοιμάται

Σαλόνι  - κρεβατοκάμαρα ∙

Μια βροχή ακόμη..

Κι ο γιατρός αργεί

Κι οι τοίχοι περπατούν

Πάνω κάτω κι αυτοί

Μ’ ακολουθούν

Όσο πιάνει ένα μνήμα -

Μεγάλο ταξίδι

Το σπίτι μου..

παραβάτης

Φύλαξέ μου, τη βάρκα

Ήταν νωρίς πολύ να ταξιδέψω

Κι είναι αργά πολύ να φύγω

Και να σμίξω θέλω

Τους καιρούς

Κράτησέ μου, τον εχθρό

Δεν ταΐστηκα ακόμη βόλι

Πώς να τον δω

Πώς να τον αντικρύσω

Τρίβω τα χέρια μου

Να πάω να τον ζεστάνω

Ελευθέρωσέ με απ’ τον κύκλο μου

Έχω ζωές πολλές να περπατήσω

Μ’ έπιασε νύχτα

Και βάρυναν τα λόγια μου

Και τις αισθήσεις μου

έχω να ξεδιπλώσω

Μη μου γκρεμίζεις τους τοίχους

Να φύγω πρέπει, ξημερώνει σε λίγο

Κι εδώ διπλώνομαι

Να με δω

Αγκαλιά με το Χρόνο μου

Κι έξω απ’ αυτόν

Στο απόλυτο του τίποτα

Να πηδήξω στη βάρκα μετά

Να χαϊδέψω τον εχθρό

Και μόνος ν’ αρμενίσω

Δυνατός κι αδύναμος

Υπερβάτης των φιλιών

Για να παραβώ τα όριά τους

Και να φιλήσω

Και να φιληθώ..

"το...διάγγελμα"

Κι άξαφνα χθες
μαύρισε η οθόνη
Οι ξανθιές παρουσιάστριες
εξαφανίστηκαν
Θα σύρθηκαν
κάτω απ' τα γραφεία
των μεγάλων τους αφεντικών
και θα μάζευαν γόμες..
παλιά τους τέχνη κόσκινο..
Χάθηκε και το νησί
θα βούλιαξε μέσα στην καταιγίδα
Ο λαός με δάφνες
στους καναπέδες του
πίνει κονιάκ -
της παρηγοριάς
τριαράκι αστεριών -
και γέρνει στον ύπνο του..
Άρχισε να βρέχει όξω
στην πλάση
Κι ο "βασιλέας"
ενεφανίσθη
ταπεινός και μόνος
βρεγμένος
απ' την κορφή ως τα νύχια
"Ψηφίστε γιατί χανόμαστε"
είπε
και έφυγε
με όνο δίτροχο ταπεινό
για το ταπεινό κονάκι του..
Με πήρε κι εμένα ο ύπνος
Κι ονειρεύτηκα
πάλι την Πύλη-
εκείνη που ισοπέδωσε το τανκ -
Μύρισα αίμα
και ξύπνησα
Είχε γεμίσει νάρκες το σπίτι
"Μάνα", μου είπε ο γιος
"με σκότωσαν"
Γύρισα να δω
Ποτάμι αίμα το σπίτι μου
Που είναι το παιδί;
"Που είσαι;" ρωτώ με τρόμο
"Μάνα, με σκότωσαν" ακούω πάλι
"Πότε, αγόρι μου;" Ρώτησα
"Τα χρόνια που κοιμόσουν μάνα.."

Τέλος

Το πρόγραμμα συνεχίζεται κανονικά...

Μπορούμε; Πάντα μπορούμε!!!

Πήρα το κάτωθι mail και θεώρησα ότι έπρεπε να το αναρτήσω μαζί με την ελληνική σημαία...

 Στην Ελλάδα κύριε καθηγητά, δε γνωρίζουμε πολλά για το τι έγινε στην Αργεντινή με το ΔΝΤ. 
-Νεαρέ μου, όταν δεις μάνα να εκλιπαρεί να κόψουν κομμάτι από το κρέας της για να φάει το παιδί της, ίσως καταλάβεις αυτό που πάνε να σας κάνουν. Ντρέπομαι για τον εαυτό μου γιατί ήμουν ένα κομμάτι αυτών των αδίστακτων ανθρώπων. Να μην πέσετε στα νύχια τους.
 

 

Είναι τα λόγια ενός τεχνοκράτη, που έζησε την καταστροφή μίας περήφανης χώρας. Ενός περήφανου λαού με μία προδοτική κυβέρνηση που προετοίμασε καλά το κλίμα για να εκχωρήσει την Εθνική της κυριαρχία στη μεγαλύτερη μάστιγα του πλανήτη. 
-Έφτιαξαν πόλεις, μέσα στις πόλεις. Τις ονόμασαν villas miserias, πόλεις της μιζέριας. Εκεί πότιζαν τον κόσμο κοκαΐνη και άλλα ναρκωτικά, που παρουσιάστηκαν εν αφθονία άξαφνα όταν ο εφιάλτης είχε αρχίσει. Ήταν περήφανος λαός οι Αργεντίνοι. δεν είδα μάνες να πουλάνε τα παιδιά τους όπως γίνεται στο LA. Είδα όμως ανθρώπους να χάνουν τα πάντα και στο τέλος τη ζωή τους όταν δεν υπήρχε τίποτα να δώσουν. Όσα δεν πήραν οι τράπεζες, τα πήραν οι έμποροι. Ο κόσμος έπρεπε να αποχαυνωθεί, να μην αντιστέκεται. Να πεθαίνει με τη μιζέρια του. Γι' αυτό έβγαλαν έτσι αυτές τις ψευτοπόλεις. Έπνιγαν εκεί την οργή και την δυστυχία τους.
 

 

-Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι όλα τα ΜΜ"Ε" διατυμπάνιζαν την ανάγκη της "βοήθειας". Στην αρχή τους έλεγαν ότι το κράτος θα πτώχευε και ο κόσμος έφτασε στο σημείο να πανηγυρίζει για επιτυχία την είσοδο του ΔΝΤ. Δεν φανταζόντουσαν τι θα ακολουθήσει. Τι ειρωνεία και αυτή. Τους έπεισαν με τον φόβο της πτώχευσης και εντέλει η σωτηρία ήρθε μόνο με την πτώχευση!

-Back Home, είχαν όλοι την εντύπωση ότι σώσαμε τη χώρα που ήταν ανίκανη και με διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Ήταν απίστευτο τι μετέδιδαν οι ανταποκριτές όταν εμείς βλέπαμε την αλήθεια με τα μάτια μας σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά. 
Είχαν την εντύπωση ότι οι Αργεντίνοι μας θεωρούν σωτήρες. Ποτέ δεν προέβαλλαν τίποτα από την πραγματικότητα. Μόνο κάτι ρεπορτάζ γραμμένα στις αρχές με κόσμο να κάνει δηλώσεις κατά των προηγούμενων κυβερνήσεων ότι τους οδήγησαν στην πείνα ευχαριστώντας τις ΗΠΑ που θα τους έσωνε. 
Ακόμα και οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες. Τις προέβαλλαν σαν κομμουνιστές ή αριστερά κομμουνιστικά κόμματα που αντιδρούσαν. Εγώ έβλεπα στο Μπουένος Άιρες την λεωφόρο γεμάτη από εξαγριωμένους να ουρλιάζουν "θέλουμε τη χώρα μας πίσω"! Θέλουμε τα δολάρια μας πίσω! 
Οι τηλεοράσεις όπως μου έλεγαν, έδειχναν μερικές δεκάδες κομμουνιστές με κόκκινες σημαίες που διαμαρτύρονταν. Στην πραγματικότητα ο κόσμος ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Ίσως εκατομμύρια. Τους έβλεπα, έβγαιναν από τα σπίτια τους και ενώνονταν με τις πορείες. δεν υπήρχε συντονισμός. Ότι Αμερικάνικη επιχείρηση έκλεινε και την φύλαγαν πάνοπλοι αστυνομικοί. 
Δεν κυκλοφορούσαμε βέβαια τότε. Μετά από κάποιες συγκεντρώσεις θυμάμαι έβγαινα από το ξενοδοχείο και έβλεπα τόσες πέτρες κάτω που νόμιζα ότι γκρεμίστηκε κάποιο κτίριο. Μεγάλη οργή. 
Έβλεπες ανθρώπους αποφασισμένους για όλα. Άνθρωποι που δεν έμοιαζαν ούτε looters (πλιατσικολόγοι). Ακόμα και μεσήλικες σίγουρα πολλοί είχαν οικογένειες. μου έκανε εντύπωση. Έβγαιναν και συγκρούονταν με ότι έβρισκαν. Ξύλα, πέτρες. Από την άλλη η αστυνομία ήταν πάνοπλη, με αντλίες, πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα. Ήταν αδύνατον να τους συγκρατήσουν. Είχες να κάνεις με ανθρώπους που τους πήρες το σπίτι τους και το χαμόγελο τους.
 

 

-Όχι, ούτε μια στιγμή δεν τους χαρακτήρισα "τρομοκράτες". Θα ήταν άδικο. Φαντάσου να υπηρετείς το Law and Order και να μη μπορείς να κρύψεις την συμπάθεια σου για αυτούς που ίσως από τις τηλεοράσεις θα τους χαρακτήριζες αλλιώς. Ήθελαν τη χώρα τους πίσω. Έβγαιναν με Αργεντίνικες σημαίες και  απαιτούσαν να φύγουμε. 
Αυτές οι γυναίκες όμως. Ποτέ δεν θα ξεχάσω. Αυτό θα με στοιχειώνει πάντα. Οι γυναίκες με τα παιδιά στα χέρια.

Ο ρόλος που έπαιξαν όμως αυτές οι γυναίκες. Ποιός να το περίμενε. Προστάτεψαν τα παιδιά τους και τη χώρα τους Αν μπορούμε να πούμε ότι έγινε επανάσταση στην Αργεντινή, τότε ήταν η μόνη γυναικεία επανάσταση στους αιώνες. 
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.
  
http://olympia.gr/2010/02/19/imf-greece/ 
 ...το ξέσπασμα της κρίσης και η λύση που ήλθε από τον ίδιο τον λαό.
  
 
  
Στο πρώτο μέρος είδαμε το ξέσπασμα. Τα μέτρα της κυβέρνησης με τις περιβόητες ενέργειες για μείωση του ελλείματος. Αυτή η μείωση του ελλείματος που πάλι είχε καλλιεργηθεί ως αυτοσκοπός και βασική προϋπόθεση για την βοήθεια του ΔΝΤ. Βλέπετε, το "swap" του ΔΝΤ είναι οι κρυφοί όροι που επιβάλλονται στην εκάστοτε Εθνική κυβέρνηση προκειμένου να ανοίξουν τις κάνουλες. Αυτοί οι όροι είναι σαφέστατοι και με απλά λόγια επικεντρώνονται στο ότι "Δεν θα γίνεται καμμία ενέργεια, καμμία δαπάνη, δεν θα λαμβάνεται καμμία απόφαση από την Εθνική κυβέρνηση που αφορά την Εθνική οικονομία εάν δεν υπάρχει η έγκριση του ΔΝΤ¨. 
Δηλαδή, ο βασικός όρος "συνεργασίας" με την εκάστοτε κυβέρνηση είναι η Εκχώρηση μέρους της Εθνικής Κυριαρχίας. Για όσους ακόμη δεν το έχουν καταλάβει. 
Το άλλο σημείο που καλλιεργείται έντεχνα ως αυτοσκοπός, είναι η εξυπηρέτηση μόνο των υποχρεώσεων προς τρίτες χώρες και όχι των εσωτερικών υποχρεώσεων του κράτους. Προηγούνται δηλαδή οι διεθνείς δανειστές που έχουν δανείσει με επαχθείς όρους έναντι των ντόπιων πιστωτών, ήτοι των πολιτών που καλούνται όχι μόνο να απεμπολήσουν τις απαιτήσεις τους αλλά να σηκώσουν και το βάρος της αποπληρωμής των διεθνών τοκογλύφων.

Στην Ελλάδα για παράδειγμα, ό περιβόητος εξωτερικός δανεισμός (300 δις Ευρώ)που αναμασούν συνεχώς οι διάφοροι "αναλυτές", είναι μόλις ένα μικρό μέρος επί του συνόλου των Τριών Τρις που οφείλει συνολικά το κράτος, με κύριους πιστωτές βέβαια, τους Έλληνες πολίτες. Πολιτες μάλιστα που τροφοδοτούν το σύστημα επί δεκαετίες με ελάχιστο κόστος. Αναλογιστείτε ότι το κράτος (και επαγωγικά οι τράπεζες) δανείστηκαν με επιτόκια που φτάνουν το 7%. Εσείς τι επιτόκιο παίρνετε για τις καταθέσεις σας; (Σε επόμενο άρθρο οι ραγδαίες εξελίξεις στις Ελληνικές τράπεζες). 
Ας επιστρέψουμε λοιπόν στην Αργεντινή. Μετά την πρώτη ομοβροντία μέτρων, οι μορφές αντίδρασης εξακολουθούσαν να περνούν από τα κανάλια κομματικών μηχανισμών και ιδεολογικών μονοπωλίων. Οι εκδηλώσεις ήταν απόλυτα ελέγξιμες με περιορισμένη χρήση βίας αφού η πλειοψηφία των πολιτών δεν ήθελε να ταχθεί κάτω από καμια κομματική σημαία ή συνδικάτο (θυμηθείτε την σημερινή απεργία. 2 εκ απεργοί, μόνο 20,000 διαδηλωτές σε διασπασμένες εκδηλώσεις με τους παρακρατικούς μηχανισμούς των προβοκατόρων σε δράση. Τα ΜΜ"Ε" βεβαίως .απεργούσαν!). 
Τότε άρχισε ο πραγματικός εφιάλτης. Στις 3 Δεκεμβρίου του 2001 η κυβέρνηση υπό την πίεση των διεθνών συμβούλων παίρνει την απόφαση να παγώσει τις καταθέσεις των πολιτών σε όλες τις τράπεζες. 70 δις Δολάρια αλλά και υπερδιπλάσιας αξίας κρατικά ομόλογα περιέρχονται στα χέρια της "ικανότατης και λαοπρόβλητης" κυβέρνησης. Είχε προηγηθεί βεβαίως κολοσσιαία εξαγωγή καταθέσεων από κάποιους που ως συνήθως γνώριζαν. Τα ΜΜ"Ε" απέκρυπταν ή δικαιολογούσαν αυτή την τεράστια εκροή προβάλλοντας την "πιθανότητα υψηλής φορολόγησης των καταθέσεων". 
Συντάξεις χάθηκαν. Τα κρατικά ομόλογα δεν είχαν πλέον κανένα αντίκρυσμα (για τους ντόπιους βέβαια). Ακόμα και ιδιωτικά συνταξιοδοτικά προγράμματα που είχαν μετατραπεί εξαναγκαστικά σε ομόλογα, εξανεμίστηκαν. 
Είχαν προηγηθεί κάποιες αποσπασματικές παύσεις λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος είτε με "υποχρεωτικές αργίες" είτε με μακροχρόνιες απεργίες.
 
Οι παρακρατικοί Κόνδορες και η μεγάλη σφαγή.Η εξουσία είχε υποτιμήσει την αγωνιστική διάθεση του λαού της Αργεντινής. Πίστευε ότι με όλες τις πιέσεις, την προπαγάνδα, τις ελεγχόμενες συγκεντρώσεις ότι θα μπορούσε να ελέγξει και αυτό το κύμα διαμαρτυρίας μπροστά στην "ληστεία του αιώνα" όπως χαρακτηρίστηκε από ανεξάρτητους διεθνείς αναλυτές.

 

Οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Ο λαός άρχισε να βγαίνει μαζικά στους δρόμους. Σε κάθε γειτονιά, κάθε πόλη ή χωριό ανέμιζαν οι Αργεντίνικες σημαίες ενώ οι κομματικές εξαφανίζονταν. Κάθε μέρα, για πολλές ώρες, ο λαός ήταν στους δρόμους απαιτώντας την πτώση της κυβέρνησης και τον διωγμό των ξένων επιτηρητών του ΔΝΤ. 
Η αστυνομία πλέον ήταν αδύνατον να ελέγξει τις αντιδράσεις. Οι ανταποκρίσεις των διεθνών ΜΜΕ διακόπηκαν αφού πλέον δεν υπήρχαν κομματικά σημαιάκια για να δείξουν ενώ κάθε επιχείρηση Αμερικανικών συμφερόντων έμπαινε στο στόχαστρο των διαδηλωτών. Εκεί μπήκαν στο παιχνίδι οι παρακρατικοί "Κόνδορες". Οι Κόνδορες ήταν το δίκτυο της CIA σε όλη την Λατινική Αμερική που είχε στηθεί με το πρόσχημα του "Κομμουνιστικού κινδύνου" στον ψυχρό πόλεμο. Παραγουανοί κυρίως παρακρατικοί συντάχθηκαν με τον μηχανισμό της ΚΥΠ ώστε να αρχίσουν τα χειρουργικά χτυπήματα για να κάμψουν το φρόνημα των διαδηλωτών. 
Ακολούθησαν χτυπήματα σε ανοιχτές συγκεντρώσεις (κλασσική ιμπεριαλιστική μέθοδος) ώστε να τρομοκρατήσουν τον λαό για να μην ενισχύει τις κινητοποιήσεις. Δεκάδες οι νεκροί, εκατοντάδες οι τραυματίες. 
(για να γίνει το παράδειγμα πιο κατανοητό, σκεφθείτε την υποθετική περίπτωση να γινόντουσαν αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα και η φιλοαμερικανική κυβέρνηση να επιστράτευε Ουτσεκάδες, που είναι εκπαιδευμένοι από την CIA, για να χτυπούν ανοιχτές συγκεντρώσεις με χειροβομβίδες και Καλάσνικοφ, ενώ την ίδια στιγμή η κρατική αστυνομία να συλλαμβάνει Έλληνες διαδηλωτές) 
Τα χτυπήματα αυτά αντί να κάμψουν, ενίσχυσαν το φρόνημα των εξεγερμένων πατριωτών αφού μπορεί ο αγώνας για "θεσμικά και οικονομικά αιτήματα" με ιδεοληπτικούς μανδύες να μην αξίζει ανθρώπινες θυσίες, όμως η κινητοποίηση ήδη είχε λάβει διαστάσεις Εθνεγερσίας. Ο λαός πλέον κατέβαινε στους δρόμους για Εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο. 
Το επιμύθιο της εξέγερσης θα το παραθέσουμε σε άλλο άρθρο, για να κλείσουμε το αφιέρωμα με το σημαντικότερο ίσως κομμάτι: Τον ρόλο της Γυναίκας και τις λύσεις που έδωσε. Ναι, η γυναίκα στην Αργεντινή καρπώνεται το μεγαλύτερο μέρος της επιβίωσης και εξόδου της χώρας από αυτόν τον εφιάλτη.
 

 

Η Γυναίκα που έσωσε την Αργεντινή - οι λύσεις.Η Γυναίκα της Αργεντινής στάθηκε στην πρώτη γραμμή της μάχης και αντίστασης. Από τις μαχητικές πορείες, την επιβίωση των παιδιών, τη στήριξη των συζύγων. Πραγματικές ηρωΐδες που όμως έμελλε να καταλύσουν τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις δημιουργώντας συνθήκες διαβίωσης με αυτοοργανωμένα συστήματα, μακρυά από την τραπεζική - χρηματοπιστωτική υποτέλεια.

ένα από τα χιλιάδες καταστήματα ανταλλαγής προϊόντων που οργάνωσαν οι γυναίκες της Αργεντινής 
Η δράση των γυναικών ξεκίνησε από την περιφέρεια. Οι γυναίκες της υπαίθρου ένιωσαν πρώτες την κρίση όταν είδαν την παραγωγή τους να οδηγείται σε απαξίωση και τους άντρες τους να παραχωρούν τα πολύτιμα αγαθά για ευτελές αντίτιμο. 
Οι γυναίκες πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Με ένα αρχέγονο ένστικτο, επέβαλλαν παύση πώλησης της παραγωγής στους μεσάζοντες και άρχισαν να ιδρύουν καταστήματα αντιπραγμάτευσης. Μικρά κέντρα δηλαδή ανταλλαγής προϊόντων με μία υποδειγματική δομή αποτίμησης βάσει της προσφοράς και ζήτησης των αγαθών. Οι Γυναίκες της Αργεντινής δηλαδή, ανεξαρτητοποιήθηκαν από το χρήμα, πριν την μεγάλη ληστεία που γονάτισε κάθε δραστηριότητα. 
Στην περίοδο της μεγάλης ληστείας λοιπόν, η μορφή αυτή επιβίωσης πήρε ραγδαίες διαστάσεις και αποτέλεσε την αιτία της επιτυχίας των κινητοποιήσεων. Πίσω από τις στάχτες των "μαχών", οι γυναίκες κατάφεραν να ικανοποιήσουν τις βασικές ανάγκες της οικογενειακής διαβίωσης χωρίς την ανάγκη του χρήματος ή της επαιτείας των κουπονιών. Η "τροφοδοσία" των μαχητών είχε εξασφαλιστεί. Το ίδιο και το φρόνημα. Αντί για επαίτες, οι Αργεντίνοι έγιναν ελευθερωτές και οι ντόπιοι και ξένοι εκμεταλλευτές πήραν ένα γερό μάθημα, όταν αναγκαζόντουσαν να εγκαταλείψουν τη χώρα με Αμερικανικά ελικόπτερα (σε επόμενο άρθρο). 
Οι γυναίκες της Αργεντινής επέδειξαν οξυδέρκεια, αλληλεγγύη και ικανότητα αποτελεσματικής αυτοοργάνωσης. Έδειξαν τον δρόμο της επιβίωσης, προστάτευσαν τα παιδιά τους και απορρόφησαν μεγάλο μέρος από τους απελπισμένους των "πόλεων της μιζέριας" που είχαν δημιουργηθεί όπως είδαμε στο πρώτο μέρος του αφιερώματος. Αναλυτές υποστηρίζουν ότι η ανάκαμψη της Αργεντινής έγινε με τους όρους που έθεσαν αυτές οι πρωτεργάτριες του αγώνα σε τέτοιο σημείο, ώστε η εξέγερση της Αργεντινής να χαρακτηριστεί η πρώτη γυναικεία εξέγερση στη σύγχρονη ιστορία. Οι ενέργειες της νέας κυβέρνησης συνοπτικά:
 ΕπιμύθιοΔεν υπήρχε αμφιβολία ότι οι εξελίξεις ήταν αδύνατον να ανατραπούν ακόμα και με έξωθεν στρατιωτική επέμβαση. Ο λαός είχε εκκαθαρίσει τους επίορκους από όλα τα δημόσια αξιώματα και η νέα κυβέρνηση μπορούσε να θέσει η ίδια τους όρους της. Ας τους διαβάσουμε γιατί αποτελούν ένα σημαντικό μάθημα για κάποιους ντόπιους που φλερτάρουν με .γουδιά. 
1.   Η χώρα κήρυξε πτώχευση, σταματώντας κάθε πληρωμή σε διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα 
2.   Η ισοτιμία Πέσο - Δολαρίου "ξεκλειδώθηκε" και ακολούθησε υποτίμηση κατά 75% 
3.   Η Αργεντινή είχε μάθει πλέον να είναι αυτάρκης. Η κοινωνία βάσισε την επιβίωση της στην ντόπια παραγωγή, το εκτεταμένο μποϋκοτάζ ξένων προϊόντων ήταν πλέον κρατική "εντολή", το εμπορικό ισοζύγιο ανατράπηκε άρδην. 
4.   Λόγω της υποτίμησης αλλά και της σκληρής δουλειάς του λαού, η παραγωγή της Αργεντινής έγινε ανταγωνιστικότερη φέροντας έναν ρυθμό ανάπτυξης στα πρότυπα της Ρωσίας του 2000. 
5.   Τον ρόλο του Πούτιν στην Αργεντινή, ανέλαβε ο ίδιος ο λαός που αποκήρυξε μετά βδελυγμίας τις νουθεσίες του state department για συνέχιση της συνεργασίας με το ΔΝΤ έστω και με ειδικά προνόμια.

 

Δοκιμασμένες λύσεις, η νεκρανάσταση μίας χώρας από έναν λαό που δεν υπόκυψε στον τρόμο και τις απειλές. Μπορούμε;

οι βάρβαροι έχουν έρθει από χρόνια

οι βάρβαροι είναι εδώ -!-
είναι εδώ
οι βάρβαροι..
βηματίζουν στρατιωτικά
δίνουν ρυθμό στις καρδιές μας
Ει, φίλοι -!- Παύση και πάμε -!-
Ένα κουμπί είναι μόνο -
η καρδιά της καρδιάς μας -!-
Ένα κουμπί ν' αλλάξουμε ρυθμό -!-

"Πατεράκη Ευαγγελία"

 Περιμένοντας τους Βαρβάρους

-Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

-Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

-Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.

-Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.

-Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

μη μου γράφεις -!-

Είχες περάσει,

Μου είπαν,

Να με γυρέψεις..

Ναι, δεν ήμουν..

Ξενύχταγα

Μένω στις πύλες

Των σκουπιδιών

Μη μου κάψουν

Τις αναμνήσεις

Και λησμονήσω

Να γεννήσω

Την ωριμότητα

Πως -;-

Δε σε άκουσα…

Όλα δικά μου -

Χτένες σπασμένες

Αποφάγια

Ρόδες

Φτερά

Μπουκάλια σπασμένα

Κρανία

Κι ένα μωρό

Σε σακούλα μέσα –

Μη δει ο Άδης

Και φρίξει

Πως -;-

Δε σ’ ακούω -!-

Φασαρία πολύ

στα κοιμητήρια

των αναμνήσεων -!-

Έχει καθρέφτες

Φαντάσματα

Αγκαλιές

Έχει αισθήματα

Και εφιάλτες

Παιχνίδια

Και μεροκάματα δακρύων

Στρώματα

Σώματα

Πνοές

Έχει καρδιοχτύπια

Μη μου μιλάς -!-

Ακούς -;-

Και πως -;-

Πως μιλάς -;-

Κρατάω άδειο το 

βλέμμα σου

Μέσα στους κορσέδες

Που ήσουν πάντα

Άδειασες -!-..

Που πας -:-

Δεν έχεις ξενύχτι

να πληρώσεις -!-

Ούτε αγάπη να 

ξεδιπλώσεις

Τη γλώσσα σου

Να στρώσεις -

βαρύ χαλί

Όλα

Εδώ τα βρήκα –

Και τους κορσέδες

Και τα χαλιά

Απομεινάρια νύστας σου

Και φόβοι

Της βροχής σου -

Πάντα την έτρεμες

Σαν τη μαγκιόρα θάλασσα –

Θυμάσαι που 

σου ΄κλεινε το μάτι

Κι έτρεχες να κρυφτείς -:-

Άκου,

Σφαδάζουν τα 

σκουπίδια μου –

Γεννάνε τα μυαλά μου

Ξανά και ξανά

Γεννιούνται

Κι οργώνουν

Δαγκώνουν

Σκίζουν

Μουγκρίζουν κιόλας

Ζωγραφίζουν έκταση

Έκσταση

Και πάθος

Τα μυαλά μου

κι οι πόρνες μου

Και κοίτα -!-..

Πάθος έχεις -;-

Να παίρνεις σβάρνα 

τους δρόμους

Και να πετάς τις φλέβες –

Σκοινιά –

Να κρεμνιόνται οι αίσθητες

Στις αφίσες των δρόμων -;-..

Πήγαινε σπίτι -!-

Σε φωνάζει το πιάτο

Στο στρωμένο τραπέζι

Εγώ

Δουλεύω

Φυλάω σκουπίδια

Και … οι πόνοι!!!

Οι πόνοι!!!

Οι πόνοι!!!

Με γεννάω θάλασσα –

Αυτή που φοβήθηκες

Όταν σου έκλεισε

Το μάτι…

Κι επιτέλους

κατάλαβε -!-

Στέρεψες

κι σ' έχω εδώ

μαζί με τα 

σκουπίδια μου..

Φύγε! Και μείνε εδώ!..

Να σκίσω τον κορσέ

να πάρεις ανάσα

Το πιάτο σου

σε περιμένει..

Πάθος γέννησες -;-

Όχι;..

Σβήσε το τσιγάρο -!-

Γι' Αλήτης δεν κάνεις

Ούτε γι' ανάμνηση..

Στο καλό!

Και κοίτα -!-

Μη μου γράψεις!

τότε που έφυγες

Κάποτε λιποθυμούν οι λέξεις

στα υγρά χείλη

όταν έχουν πυροβοληθεί

από τα μάτια της φωτιάς

Και τότε,

ο θάνατος πρόστυχα τις χαϊδεύει

Μια τέτοια στιγμή,

κάρφωσες την ψυχή μου

πίνοντας τον αέρα μου

Συνέθλιψες με τα χέρια σου

την πείνα της μοναδικότητάς μου

κι έφυγες

αφήνοντας την πόρτα πίσω ανοιχτή..

Και τότε κρέμασα τον έρωτα -

κομπολόι στο κενό

Και τότε γέρικες βροχές
ξεθύμαναν την τρέλα τους
στο βουβό κορμί μου
Και τότε
έσκισα τα πόδια
να πνιγούν στο αίμα μου
τα φιλιά που άφησες φεύγοντας
να τρέχουν ανάμεσά τους..

Κι ας κλείσει επιτέλους
κάποιος τη μουσική -!-..
αυτός ακόμη τραγουδάει
τα ... καλοκαίρια ...

είμαι εγώ ο φονιάς -!-

Εγώ λόγο δεν έχω

αποθηκεύονται στις

συνειδήσεις

έντομα

με ζέστη καλοκαιριού

αφού εξαερώνονται οι

θάλασσες

για να μεταφερθούν

στις φλέβες των νεκρών

που δεν ταξίδεψαν ποτέ

"Άντε γεια !" να τους

φωνάζουν ειρωνικά

κι αυτοί

νεκροί

να μην μπορούν καν

να γελάσουν...

Κι έτσι

θα καταδικαστώ σίγουρα

σε ισόβια δεσμά

μπορεί και σε θάνατο

Θα ΄θελα μόνο

να επιλέξω τον

τρόπο θανάτωσής μου

και, βέβαια,

ως γνωστόν

δεν είμαι καθόλου

επιεικής με τον 

εαυτό μου

Και τότε,

εσύ,

θα έρθεις οπωσδήποτε..

Κι εσύ, κι εσύ, κι οι άλλοι…

Όλοι όσοι σύχναζαν

στη συνείδησή μου,

στο μαξιλάρι μου,

στο κρεβάτι της
ψυχής μου

και του κορμιού μου ακόμη

Θα σας καλέσουν

οι αρχές

για επιβεβαίωση

των στοιχείων μου

Εγώ, ήδη, έχω καταθέσει

υπέρ σας -!-

Σας απενοχοποίησα -

χρόνια πολλά

μελετώντας

τα έργα μου

και το υπόλοιπο

των ημερών μου

Έφτιαξα τρανό σχέδιο

Το συγκράτησα

στα ντουβάρια του

κελιού μου –

εκεί στην απομόνωση

που μ’ έσυραν

ως ειδεχθή εγκληματική φύση

Έγδαρα με τα νύχια

και το μούτρο μου

και,

μαχαιριά στο στήθος –

παιδί της νύχτας…

πως αλλιώς -;-

Άφησα το αποτύπωμα

του προσώπου μου

στον τοίχο

Να με βρεις

όταν θα χρειαστείς

πάπλωμα τους χειμώνες

Ξέρεις, οι τοίχοι,

δεν είναι κουφοί

βουβοί  ή, ό, τι άλλο

να τους χαρακτηρίζει

ένα Τίποτα ..τοίχο..

Οι τοίχοι

δακρύζουν, βλέπουν,

μιλούν...

...Οι τοίχοι γράφουν ζωή

και θάνατο..

Όμως, 

δεν τους υποστηρίζει

ποτέ κανείς

όταν τους 

γκρεμίζουν ασυλλόγιστα

Άφησα γένια

και μαλλιά να σέρνονται

στο πάτωμα..

Κατάφερα να λυγίσω

και τα κάγκελα

που με χωρίζουν -

εμένα το μελλοθάνατο

απ’ τους θνητούς δεσμώτες –

Ήταν παιχνίδι

Ήθελα να τρομάξω

την αιωνιότητα μια μέρα..

Τώρα με περνούν

απ’ το γιοφύρι

των αναστεναγμών

Και σ’ ανταμώνω -!-

Χαμογελώ –

Δεν μπόρεσες ποτέ

να παραδεχτείς το λάθος σου

και την υπεροχή

των μελλοθάνατων

Όπως,

δε μπόρεσες ποτέ ν’ ,

αποδεχτείς

τη θλίψη μου, αν 

δε σε συναντούσα

Και να που πάλι

όσο και να τ’ απόφευγες

είμαστε μαζί

Πώς να σου εξηγήσω

πως πάντα η αποφυγή

σε παίρνει στο κατόπι -;-

Κι ήρθαν κι οι άλλοι

κι οι άλλες

και όλοι

όσοι με δείξατε

και φύγατε

Ιδρώνω και στάζω βροχή

"Δε μεγάλωσες καθόλου",

ήθελα να σου πω

για να ηρεμίσεις

Αλλά δεν το είπα

Άνοιξα το στόμα

και σου έδειξα -

Έχω κόψει τη γλώσσα μου

να μη μαρτυρήσω

Σου έκλεισα μόνο το μάτι

όπως τότε που … έπαιζες

και μ' έπαιζες

και μούγκρισα σα θεριό -!-

«Είσαι εσύ ο φονιάς;»

Με ρώτησε ο δήμιος

Απάντησα με την κίνηση

του κεφαλιού, «Ναι!»

«Είσαι ελεύθερος!» Μου είπε

«Το γνωρίζω» Απάντησα με 

τον ίδιο γνωστό τρόπο

Σε κοίταξα στα μάτια

Σε φίλησα μυστικά

Με έδειξα και 

πήδηξα στο γκρεμό..     

φλεγόμενο "έλα"

"Τώρα", λες
Κι είναι ξαφνικά..
..Σαν ένας κρότος
μέσα στη νύχτα
που σου καρφώνει
τον εφιάλτη

Γδύνεσαι τη σιωπή
και το τελευταίο
ίχνος των
"μη"
Τώρα -!-, λες
και γυρίζεις την
πλάτη να φύγεις..

Εκεί
σε περιμένω
με θάλασσες φιλιά -

Έπαψα από καιρό
να κανακεύω τους νεκρούς

Μόνο με το
φεγγάρι αγκαλιά
και το χορό σου -
ακριβή παραίσθηση
στις κανίβαλες μέρες μας

Θα σου δώσω ψυχή
χάρισέ μου τ' άρωμά σου

Για 'σένα
που είσαι εδώ
Για ΄μένα
που είμαι εκεί
Για ΄μας
που σπάμε το
φράγμα των
χιλιομέτρων
να περάσουμε
την πλατιά πύλη
την ιερή
του έρωτα

Την πύλη που
καίγεται
με το όνειρό σου -!-..
..Εκείνη που
φλέγεται
με το όραμά μου..

οι κουρτίνες

Η μητέρα τα βράδια
γάζωνε κουρτίνες

Όλα τα βράδια
γάζωνε κουρτίνες

Η μητέρα μου
ξαγρυπνούσε
στη "σιγγερ" μηχανή
και
γάζωνε κουρτίνες

Το χάραμα
γέμιζε το σπίτι
σκαμνιά -
πολλά σκαμνιά -
πιο πλατύ
πιο πλατύ
πιο στενό
και πήγαινε λέγοντας

Η μητέρα
κρεμούσε κουρτίνες
πολλές κουρτίνες
τη μια  πίσω απ'
την άλλη -
να κρύψει
έλεγε
τα τριμμένα γυαλιά
στα πατώματα και
στα κρεβάτια μας

Για τη μητέρα μου
σας λέω
που ανέβαινε στα σκαμνιά
κι έφτανε μονολογώντας
κάτω απ' τη σκιά της..

Λοιπόν,
το κρεβάτι μου
είναι πάντα σε θέα περίοπτη
μέσα στις νύχτες
που παίρνω τις
φυλακές μου
μεθυσμένα και γρήγορα
στους τοίχους και
στα πατώματα
με βρώμικα κορίτσια
και αχανή αγόρια
δίχως βυθό
στα άβατα
που παραβιάζεται
η βαθιά φωνή μου

Κι αν πάρω
το μικρόφωνο
είναι που πρέπει
είναι που λέω
και πρέπει
να ρίξω μαχαιριά
να κλωτσήσω
τα σκαμνιά -
κλωτσώ τα σκαμνιά
μετέωρη η σκιά
το μπόι της μητέρας -
της δικιάς μου μητέρας -
για το ξενύχτι της, λέω
και παίρνω τα κελιά
στους τοίχους με τα αίματα
που ερωτεύονται
τα βρώμικα κορίτσια
και τ' αχανή αγόρια
το γυμνό κρεβάτι μου
με την ανάμνηση
των τριμένων γυαλιών -
γρέζια που
ενσωματωθήκαμε
και μάθησή μου
πως να φιλώ
πως ν' αγαπώ
πως να διψώ
τον έρωτα..
πάντα βράδια
γιατί τα πρωινά
κοιμάμαι
κοιμάμαι
και κοιμάμαι
δίχως όνειρα..
Γιατί,
η μητέρα μου
μαγειρεύει γυαλιά
τις άοσμες μέρες μας..

απόψε, ακατοίκητα

Παντελώς ακοίμητος ο δαίμονάς μου -!-
"Απόψε δε θα κατοικηθείς" Μου λέει
και σαρκάζει τις άδεις κυψέλες
των φιλιών μου
Με πήγε μεσάνυχτα
στον ιστό του
"Μείνε να δεις
το θάνατό σου" μου λέει
Κι εκεί σ' ερωτεύτηκα πιο πολύ -
ένα τρυπάνι που σβουρίζει
στο μυαλό μου συνέχεια -
σ' ερωτεύτηκα στα πλάγια
του ήχου τα σφυρίγματα
και με δίχως πετονιά -
με τα χέρια γυμνά -
βούτηξα στο αίμα μου
και ψάρεψα την ανάμνησή σου
Πρόστυχα και χυδαία
καμώματά σου
να γράψω κι άλλες
προσευχές και άγια
στην αποθήκη
που κοιμίζω
το μουσικό κουτί
των ασυναίρετων οργασμών σου
την ώρα που με κάρφωνες
στο πάτωμα των αμαρτιών σου
Εδώ,
στην ύστατη του πόνου κραυγή
έγραψα τη ζωή μου -
θεατρικά και ακατέργαστα -
μανία κι αυτή
να καταπίνω το αίμα
και να ΄χω γιορτή -!-..

Αντίσταση; Ναι!

Ναι, τα είδα όλα
αυτό τ' απόγευμα -
από το λιντσάρισμα
του χρόνου
στη φύση,
τους ανθρώπους με
τα φίμωτρα,
την κατάρρευση των θεών,
τον ήλιο, που
σφύριζε, τάχα αδιάφορα,
την καρδιά μου
που μετανάστευσε
στο στόμα που
μου κρατούσαν σφραγισμένο..
μέχρι και σένα είδα
που κλεφτά
έψαχνες για το σημάδι
της απόπειρας αυτοχειρίας -
πόσο έπεσες χαμηλά
στο είπα -;-

Μέχρι να
φτάσει το πρωί
ειδικές δυνάμεις στρατού
αιματοκύλισαν
τη Διαδήλωση των Ανθρώπων -
δε νοούνται Δηλώσεις τώρα
δια βοής κι αντάρας -
ούτε δια γραφής
νοούνται συνθήματα

Μέχρι να
φτάσει το πρωί
έψαχνα τις τσέπες
κι ούτε ψίχουλο

μόνο κλωστές
και μόνο κλωστές
και μόνο κλωστές -!-..
Το λεπίδι μου
και μόνο κλωστές
που δεν οδηγούν
πουθενά -
κομμένα νήματα
πολυκαιρισμένα
κακομοίρικα..

Μέχρι να
φτάσει το πρωί
έσφιξα το λεπίδι μου
στη χούφτα
τη δεξιά
ξύπνησα το όνειρό μου
και πήρα τους δρόμους
κομματιάζοντας
νόμους
κομματιάζοντας νόμους
κομματιάζοντας νόμους
που φυλακίζουν
τα βλέμματά μας
που μαχαιρώνουν
τα παιδιά μας
νόμους εξολοθρευτές -
εντολές Ηρώδη
για μαζικές σφαγές-
λόγια του Καϊάφα -
πλένει ξεπλένει
τα χέρια του -
κομματιάζοντας νόμους
που παρανομούν
στη φύση μου
στη φύση μας
Παρανομούν
και αρπάζουν
τα φιλιά μας
Παρανομούν
και σταυρώνουν -!-
Μυριάδες σταυροί
στο χάος βαλμένοι
κάνω τον πόνο δύναμη
κι
αντιστέκομαι
στο κράτος του δήμου
που σάπισε..

"Παιδιά -!-
Να σηκωθούμε
να βγούμε στους δρόμους!!!"

Κι εσύ
μείνε να ... ζεις το ...όνειρό σου...

Σου μιλάω -!- Κατερίνα, ακούς -;-

Κατερίνα, ο κόσμος δεν άλλαξε ακόμη -!-..

Δεν άλλαξε -!-
Ο κόσμος, λέω,
δεν άλλαξε ακόμη..
Στα φανάρια
ασελγούν στα παιδιά
και τα μαστούρια
πέφτουν -
σπουργίτια -
στο κρύο
του αιώνιου χειμώνα
Κι οι γυναίκες
πωλούνται και νοικιάζονται
Κι οι άντρες
ευνουχίζονται
Αντί για γάλα,
Κατερίνα,
πίνουν χολή τα μωρά
και της χημείας
αδειάζουν τους σωλήνες
στα στομάχια μας
κι εξουσιάζουν τα μυαλά μας
κι η ψυχή μας
κατευθυνόμενη στα αισθήματα -
δολοφόνα έγινε-!-..
Κι εκείνος
που μπήκε νύχτα
στο σπίτι μου
δεν ήταν αυτός που γύρευαν..
Ήταν
ο παγκοσμιοκράτορας
που μου ΄σκισε τις ρίμες

Δεν έχουμε φωνή, Κατερίνα -!-
Μας άδειασαν το στόμα, Κατερίνα -!-
Κι εμείς
μετράμε φραγκοδίφραγκα
να γευματίσουμε
τη μετάλλαξή μας...
Ο κόσμος μας
βουλιάζει, Κατερίνα -!-
Στα σχολιά -
δεν γίναν ακόμη κρυφά -
ο μπάτσος
μεταλλάχτηκε σε βαποράκι
με πλεύσεις
στο αίμα των παιδιών
Και μας πέσανε τα δόντια -
δεν είναι όνειρο, να πεις...Θάνατος..
Είναι το κάθε μέρα
τις ώρες όλες
και λέω:
"Γιατί, ρε, δεν ξυπνάμε ακόμη ;.."

Τώρα,
Κατερίνα,
δε σημαδεύουν το μυαλό,
αυτό το διάλυσαν,
σημαδεύουν τα έμβρυα..

Κι η ιστορία, Κατερίνα,
στην καλύβα του μπάρμπα Θωμά,
φοβήθηκε
κι έκλεισε τις σελίδες της..

Μας κατέχουν, Κατερίνα -!-
Σ' όλα τα δωμάτια του σπιτιού
μας κατέχουν..