Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Αριθμητική





  





(της Κλεονίκης Καλλέργη)


Στα άκρα με το δάχτυλο
αγγίζω νεφέλωμα.
Προπορεύομαι του θανάτου
μέσα από ρίζα αριθμού.
Καρπός στεκούμενος εναέρια.
Μια κίνηση αστράφει στο δικό μου γαλαξία.
Δεν είναι ο χτύπος καρδιάς που καθοδηγεί
την ουράνια αρμονία που δέχομαι.
Πετώ και απλώνομαι στο χάος,
χορευτής αέναης αριθμητικής.
Με βήματα στο σκοτεινό εκτελέσιμο
πλήρως εξοπλισμένα.
Κάνω κείθε και ακουμπώ τ’ αστέρια μου.
Κάνω δώθε και πιάνω γαλαξία συμμετρίας.
Έτσι θ’ αλωθώ μετά της ακολουθίας
εξισώσεων μοιραίων
του σκοτεινού σύμπαντος.
Έτσι θ’απλωθώ σκόνη αστρική
στον χαώδη αλγόριθμο.
Τι ήμουν πριν γίνω;
Τι θα είμαι μετά το τέλος;
Στο παρόν μου
Παρατηρώ το μέλλον,
Με καλειδοσκόπιο το παρελθόν.
Συστημικά εκτελέσιμη ενέργεια.
Έχω εμπεδώσει πυθαγόρεια
τη σοφία με το καρφί του ερωτηματικού.
Στο βάθος του γυάλινου βλέμματος με κοιτώ,
ντυμένη την άχλη του λυκόφωτος
των ρυθμικών αριθμών.

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

φιλί










αυτή η νύχτα...
η άλλη αργεί
και
τρελαίνουν οι νύχτες 
μισοφέγγαρα λέξεις
μαξιλάρια χύνονται
θολώνουν τα μάτια
αρώματα πρωινά 
μπλέκονται
οπτασίες
ψέματα
αγιότητες δήθεν 
της μέρας
τις νύχτες ξαγρυπνώ
καρφώνω το κρεβάτι
μ' ένα δάχτυλο 
κεραυνό
να φύγω
πριν 
μου σχολάσει το 
σκοτάδι
καληνύχτα σου κι 
επανέρχομαι
αγαπώντας πιότερο
φιλί κι απόψε
στο προσκεφάλι το 
σιδερένιο
που έδεσα
φυλαχτό μου, 
Εσένα..

δικό σου

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Μαχάτμα Γκάντι



Ο τρόπος που δίνεις αξίζει περισσότερο από αυτό που δίνεις.

Τα εφτά που δεν πρέπει να έχεις:
Πλούτο χωρίς μόχθο.
Γνώση χωρίς χαρακτήρα.
Πολιτική χωρίς αρχές.
Απόλαυση χωρίς συναίσθημα.
Εμπόριο χωρίς ήθος.
Επιστήμη χωρίς ανθρωπιά.
Αγάπη χωρίς θυσία.

Δεν αξίζει να έχεις ελευθερία αν αυτό δεν σημαίνει ότι έχεις και την ελευθερία να σφάλεις.

Η ελευθερία δεν αξίζει τίποτα, αν δεν συμπεριλαμβάνει την ελευθερία να κάνεις λάθη.

Υπάρχουν κι άλλα πράγματα να κάνεις στη ζωή εκτός από το ν' αυξάνεις την ταχύτητά της.

Το αληθινό νόημα του πολιτισμού δεν προϋποθέτει την αύξηση της κατανάλωσης, αλλά τον ελεύθερο και καλά προμελετημένο περιορισμό των επιθυμιών.

Η αξία του ιδανικού κρύβεται στην ιδιότητά της να απομακρύνεται καθώς την πλησιάζουμε.

Ο κόσμος είναι αρκετά μεγάλος να ικανοποιήσει τις ανάγκες του κάθε ανθρώπου, αλλά είναι πολύ μικρός για να ικανοποιήσει την ανθρώπινη απληστία.

Η μηχανή σήμερα βοηθάει πολύ λίγους ανθρώπους και ζημιώνει εκατομμύρια άλλους.

Πρέπει να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε.

Το "όχι" που ειπώθηκε με πεποίθηση, είναι καλύτερο από το "ναι" που ειπώθηκε μόνο και μόνο για να χαρεί κάποιος ή - που είναι και το χειρότερο - για να αποφεύγεις κάποια προβλήματα.

Η ικανότητα να συγχωρέσει είναι η ιδιότητα του δυνατού. Η αδύναμοι ποτέ δεν συγχωρούνε.

Οι πολύλογοι έπαινοι προσβάλλουν. Είσαι αναγκασμένος να πεις πως δεν τους αξίζεις.

Εάν δεν είχα το αίσθημα του χιούμορ, τότε θα έπρεπε να αυτοκτονήσω.

Το δικαίωμα να πει τα πιο σκληρά λόγια για τους ανθρώπους έχει μόνο εκείνος που τους απέδειξε ότι πραγματικά νοιάζεται για αυτούς.

Ο θυμός έχει πάντα μια αιτιολογία, αλλά σπάνια αυτή είναι καλή.

Η αγάπη ποτέ δε ζητάει, μόνο δίνει.

Η πίστη πρέπει να ενισχύεται από τη λογική… όταν η πίστη τυφλώνεται, πεθαίνει.

Οι επτά αμαρτίες της κοινωνίας: πολιτική χωρίς αρχές, πλούτη χωρίς κόπο, εμπόριο χωρίς ηθική, απόλαυση χωρίς μετάνοια, διαπαιδαγώγηση χωρίς χαρακτήρα, επιστήμη χωρίς ανθρωπισμό, θαυμασμός χωρίς ακολουθία.

Σε θέματα συνειδήσεως δεν έχει θέση ο νόμος της πλειοψηφίας…

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

δε σας θυμάμαι. λησμόνησα -!-






«Να είσαι καλά», μου είπε
«και να θυμάσαι»
Κι εγώ – δεν πάει άλλο –
Είπα να μη μιλήσω
Και δε θυμάμαι
Λησμόνησα
«και να προσέχεις»
Άκουσα
Ενώ έφευγε η φωνή
Κι είπα ξανά να μη μιλήσω –
Δεν πάει άλλο
Καλά τα βράδια
Με τα όνειρα

Δε θέλω φωνές -!-
Κηδεύω τις προσευχές μου
Τις προσοχές μου, επίσης
Στην τακτικότητα των επιστροφών μου
Των στροφών μου
Γύρω απ’ το σπίτι μου
Το φόβο σας κηδεύω –
Επικίνδυνους σας έκανε -
Δεν με κρατούν πια
Οι προσευχές

Τυφλώθηκα στα όμοια γνωστά
Και οι γονυκλισίες
Ράγισαν τα πόδια μου
Δε με κρατούν τα πόδια μου
Στοίβαξα αμαρτίες στην καρδιά μου
Τα χέρια μου λύγισαν
Και δε θυμάμαι
Λησμόνησα

Μη μου μιλάς -!-
Δεν μπορώ να αγγίζω
Περιπλανιέμαι τώρα
Δίχως δεήσεις
Δίχως ευχές
Δίχως μου στροφές
Κι επιστροφές
Σ’ ένα σπίτι –
Τέσσερις τοίχους
Κι ένα ταβάνι
Που στάζει βροχή
Μια πόρτα κλειδωμένη
Κι έπρεπε να σκαρφαλώνω
Στο παράθυρο το ένα που είχε –
Σαν κλέφτης της ζωής μου
Να μου εισέρχομαι –
Τα σπλάχνα κομμάτια ν’
Αχνίζουν το τέλος που
Αιμορραγεί

Κι εσύ
Κι όλοι
Να κρεμάτε την ανυπαρξία σας
Στην ύπαρξη της ζωής μου
Με τη φωνή σου
Με τη φωνή σας –
Ψίθυρος –
«Nα είσαι καλά
Και να προσέχεις..»
Από το τίποτα σας
Μεγάλη απόσταση
Απ’ τις κηδείες μου
Άπειρη από τη λήξη
Της θητείας μου
Μαζί μου στο μαζί σας
Στο με ΄σένα
Μπαρούτι εκτοξεύω
Στο χρόνο μας
Στο χρόνο του φόβου σας
Και ποιώ κραυγές
Ξεκλειδώνοντας ορίζοντές μου
Δε θα θυμάμαι
Λησμονώ σας
Μετά την τελετή

Ως χρέος μου
Συναρμολογώ τα μέλη μου
Σφεντόνα τα χέρια
Σφυρίχτρα τα χείλη
Τα πόδια από άτι γοργό
Ρημάζω στροφές κι επιστροφές
Τώρα τινάζω τα ρούχα μου
Να φύγει η σκόνη
Κι η τακτικότητα της συνήθειας
Δε φοβάμαι
Δεν τρέμω
Ζω στον κόσμο μου
Και κλείνω το μάτι
Στον εραστή που ποζάρει
Στον καθρέφτη μου
«Δικιέ μου», μου λέω
«Σεργιάνι στον κόσμο μας»
Και πάω
Γιατί, πώς να το πω αλλιώς -;-
Άλλο, δεν πάει..

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

στάση στο θάνατο













Πίσω απ’ τη λατρεία των ηφαιστείων
γερνά ο βράχος της παγωμένης
κραυγής μου
Κι ένα θανατηφόρο βέλος
λιγοστεύει το πέταγμα των πουλιών
στην πόλη του φωτός.

Τ' αλήτικα, όμως, πουλιά
έκαναν στάση στο θάνατο
Ήπιαν φτηνό κονιάκ,
και κάπνισαν στα πεζοδρόμια

Λιθοβόλησαν ετικέτες τυποποίησης,
άνομες εξουσίες
διέσυραν,
χόρεψαν πάνω στις φωτιές,
μισό βήμα πριν
τα κρατικά μπουρδέλα

Όταν βράδιασε,
κοιμήθηκαν παραταγμένα
απέναντι απ' τον εχθρό
που άυπνος σημάδευε
τα όνειρά τους

Κι όταν χάραξε
πυρωμένα
απ' τον έρωτα της νυχτιάς
αλήτες, τα είπαν,
πάλι, τα πουλιά...

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

ασυνάρτητα γράμματα














Καληνύχτα να πω
Μ’ ασυνάρτητα γράμματα
Ν’ ανακατέψω και λέξεις
Να μη θυμάμαι
Να σκορπιστώ
Να μη φοβάσαι
Να δεις
Να πω το άλφα της
Αρχής -;-
Όχι! Θα
Ξεκινήσω με
Το ήτ(τ)α σου
Και γιατί όχι -;-
Με δύο ταυ
Και πάλι..
Θα πω ήττα σου
Και θα παίξω
Να νιώσω
Το τραγούδι του
Αηδονιού
Απ’ τον τοίχο
Να πιω υγρασία
Να κυλιστώ στο
Αίμα της ζωής
Να τραφώ με
Ορμόνες νωπές
Του χρόνου που
Αδειάζει πάθη
Να τρεκλίσω μεθυσμένα
Στο «κουτσό» των παιδιών
Ν’ ανοίξω λακκούβες στο
Χώμα
Να σημαδεύω με μπίλιες
Αστέρια
Πριν σκοντάψουν
Και πέσουν..
Κι ύστερα
Στο ύψιλον
Να καρφώσω το
Δόρυ μου
Να κατακτήσω τον πόθο
Γι’ αυτό
δεύτερο θα πω το ύψιλον
Με λάμδα
Θα λαβώσω το
Δάκρυ μου
Να μη το ξαναδείς
Ποτέ να μη το πιεις
Στον αναγραμματισμό
Των αιώνων μου
Στο νι
Θα σύρω τη νύχτα
Να βιάσω τη ντροπή
Που γαντζώθηκε
Με νύχια και
Με δόντια
Στη σάρκα μου
Και πλήγιασε την
Καρδιά της καρδιάς μου
Να ντροπιάσω την
Ενοχή της
Και να υπερβώ
Το κόκκινο
Μετά
Με το αλόγιστο, που
λες
Των ορμών
Θα κοιμηθώ
Με την αγωνία της
Φύσης
Για την επέμβαση των
Νεκρών σου αισθήσεων –
Τυφλά την παραβιάζουν
Με έλλογες σιωπές..
Και τ’ άλλα
Τα σύμβολα
Θα τα φωνάξω
Να περιγράψουν
Το μαύρο υμένα
Που δείλιασες να σπάσεις
Κι έχασες την
Υπέρτατη κραυγή
Το ΄θελες να
Παίζεις με
Ψεύτικους στρατούς
Μείνε, λοιπόν,
να λιώνεις τους αγκώνες σου
στο αβάπτιστο κενό σου..

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Τα ατσαλένια λέπια του παγκόσμιου φασισμού





Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε δραματικό αδιέξοδο: Σε μια ολοκληρωτική οικονομική, πολιτική και ηθική κατάρρευση.
Αυτή η κατάρρευση ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ δρομολογεί γιγάντια κύματα αντιδράσεων και ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ των λαών όλου το κόσμου. Οι λαοί δεν θα αποδεχτούν, ούτε θα υπογράψουν το θάνατό τους… 
Το μόνο μέσον άμυνας που διαθέτει ο πλανητικός ιμπεριαλισμός είναι να θωρακιστεί με τα ατσάλινα λέπια του φασισμού. Με τα πλανητικά όργανα μιας ανοικτής ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ: Παγκόσμια διακυβέρνηση, πλανητικά και ευρωπαϊκά όργανα ωμής καταστολής και τα ανάλογα τοπικά προτεκτοράτα.
Ένα ουσιαστικό στρατήγημα αυτών των πλανητικών ατσάλινων λεπιών είναι η Κάρτα του Πολίτη. Το ολοκληρωτικό και το πλέον αποτρόπαιο, ιστορικά, φακέλωμα των λαών και του ανθρώπου: Η υπόταξη και ο θάνατος του Ανθρώπου.
Το στρατηγικό όχημα αυτού του εφιάλτη είναι η πλαστή τρομοκρατία: Δηλαδή η τρομοκρατία που κατασκευάζουν, προωθούν και σκηνοθετούν τα πλανητικά κέντρα εξουσίας και οι μυστικές υπηρεσίες τους.
Η χώρα μας αποτελεί και σε αυτόν τον τομέα τον πιο αδύνατο κρίκο, συνακόλουθα τον «πιλοτικό χώρο» εφαρμογής όλων των νεοταξικών μεθόδων υποδούλωσης και υπόταξης των λαών.
Ήδη η παγκόσμια κρίση εκδηλώνεται εδώ με τα πιο ζοφερά παθολογικά της φαινόμενα και οι δυνάστες της ΕΕ και των ΗΠΑ έχουν «χρήσει» την Ελλάδα σε ρόλο Ιφιγένειας. Δηλαδή στο δοκιμαστή των μακάβριων σχεδιασμών που έχουν για όλους τους λαούς της Ευρώπης και της υφηλίου.
Έχουν, ήδη, επιβάλει μέσω των κυβερνητικών τους ανδρείκελων και των δωσίλογων κομμάτων, ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ, μια οικονομική και πολιτική δικτατορία, καμουφλαρισμένη με τα «δημοκρατικά» (ακόμα) φύλλα του κοινοβουλευτισμού.
ΟΛΑ τα κόμματα προετοίμασαν του όρους (υλικούς, ιδεολογικούς, πολιτικούς) για την αναίμακτη επιβολή αυτής της δικτατορία της ΕΕ, των ΗΠΑ, των τραπεζών, των «νταβάδων»: Από την αλλοδαπή εισβολή, τα αντιρατσιστικά ιδεολογήματα και την κατεδάφιση των ιστορικών, κοινωνικών και εθνικών ιστών της χώρας μέχρι τη ληστρική εκμετάλλευση του λαού, την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου, τον παρασιτισμό, την Ιθαγένεια, τον Καλλικράτη και πολλά άλλα (τα έχουμε αναλύσει διεξοδικά σε πολλά σχετικά κείμενα).
Ξαφνικά έγινε η χώρα μας το «επίκεντρο» της παγκόσμιας κρίσης και παρακμής, κέντρο της παρασιτικής ασυδοσίας, της διαφθοράς, και της τεμπελιάς. Αφού, η Ελλάδα, ετέθη στο επίκεντρο όλων αυτών και με όχημα το χρέος οι ισχυροί του πλανήτη της πέρασαν χειροπέδες: Αποφασίζουν πλέον, άμεσα και ανοικτά δικτατορικά, οι μηχανισμοί της διεθνούς μαφίας του χρήματος, για τα πάντα…
Τώρα μπαίνει σε εφαρμογή η «επένδυση» αυτής της παγκόσμιας δικτατορίας με τα φασιστικά ατσάλινα λέπια: Ολοκληρωτικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί, ο «γύψος».
ΤΩΡΑ, αρχίζουν οι πλανητικοί μηχανισμοί των λήσταρχων να κατατάσσουν την Ελλάδα σε «μήτρα» και της «τρομοκρατίας».
Η ξαφνική νεροποντή από «συστημένες» βόμβες αυτό το σχέδιο εξυπηρετεί. Προλειαίνει το έδαφος για την ΕΠΙΒΟΛΗ μιας στυγνής και ανοικτής δικτατορίας των κατασταλτικών μηχανισμών και των διεθνών μυστικών υπηρεσιών, μια ΣΙΩΠΗ και ΑΚΙΝΗΣΙΑ νεκροταφείου.
Η Ελλάδα και εδώ χρησιμοποιείται σαν Ιφιγένεια. Γιατί αυτά τα μακάβρια σχέδια δεν σταματούν εδώ: Επεκτείνονται σε όλες τις χώρες της ΕΕ.

Η Ελλάδα χρησιμοποιείται, ως αφετηρία, όπως και στα οικονομικά ζητήματα (χρεοκοπία, πτώχευση κ.λπ) για να σφυρηλατηθούν τα ατσάλινα λέπια σε όλη την Ευρώπη, στον κόσμο ολόκληρο.
ΗΔΗ, με το σκηνικό των «επιστολών-βομβών» οι ηγέτες της Ευρώπης και ιδιαίτερα τα πρώτα ιμπεριαλιστικά βιολιά μιλούν ΑΝΟΙΚΤΑ για δρακόντεια Ευρωπαϊκά μέτρα ελέγχου και Ασφάλειας!!!
ΤΩΡΑ, μπορεί να αντιληφθεί και ο πλέον βλάκας την πολιτική σκοπιμότητα της πλαστής τρομοκρατίας και ιδιαίτερα το στρατηγικό στόχο αυτής της βλακώδους σκηνοθεσίας των «συστημένων» βομβών, καθώς και το ρόλο των πολιτικών και δημοσιογραφικών πορνών που μας εμπαίζουν τόσο ξετσίπωτα με την «τρομοκρατία» και το θέαμά της…
Η Ελλάδα γίνεται ο πρώτος στόχος και των τρομοκρατικών σκηνοθεσιών διότι εδώ έχουν υλοποιήσει, σε μεγάλο βαθμό, τα «συμβόλαια θανάτου» της ελληνικής κοινωνίας και προωθούν και νέα «συμβόλαια θανάτου».
Αυτή η εφιαλτική κατάσταση μοιραία θα ξεσηκώσει τον ελληνικό λαό. Πρέπει ΤΑΧΙΣΤΑ να περάσουν στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας τα ατσάλινα λέπια.
Ας δώσουμε συνοπτικά το μακάβριο οικονομικό και κοινωνικό πίνακα:
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ
α).ΟΙ μισθοί μειώθηκαν, το ίδιο και οι συντάξεις και τα δώρα καταργήθηκαν!
β). Το ΦΠΑ ανέβηκε δύο και τρείς φορές και ετοιμάζουν νέα αύξηση.
γ). Η τιμή της βενζίνης διπλασιάστηκε. Η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης αυξήθηκε κατά 30% και σχεδιάζουν να την εκτινάξουν στα όρια της τιμής κίνησης!!!
δ). Ανακοινώθηκε αύξηση στην τιμή του ρεύματος κατά 44%!!!
ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ
α). Διέλυσαν τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
Πήγαν τον κατώτερο μισθό από τα 740 στα 590 ευρώ και με την «ευέλικτη» και «εκ περιτροπής εργασία» στα 300 και 200 ευρώ.
β). Εκτίναξαν τον πληθωρισμό στο 6% και τάζουν να δώσουν «εφάπαξ» τρεις δεκάρες του ευρώ «βοήθημα» στους γέροντες.
γ). Πήγαν στα 40 τα χρόνια εργασίας και τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης λίγο πριν το μνήμα.
δ. Νομοθέτησαν ότι τα επόμενα πενήντα χρόνια (!) οι εργαζόμενοι που θα προλάβουν να συνταξιοδοτηθούν θα πάρουν σύνταξη «τρεις κι εξήντα».
ε). «Απελευθέρωσαν» τις απολύσεις και τους εργοδότες από τις αποζημιώσεις προς εκείνους που απολύουν.
στ).Τίναξαν την ανεργία στο 20%.
ζ).Νομοθέτησαν ακόμα και την ανασφάλιστη εργασία των 15χρονων παιδιών.
ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ
α). Ρήμαξαν τη λαϊκή οικογένεια, αλλά βρήκαν και χάρισαν 78 δισ. ευρώ στους τραπεζίτες.
β). Χρεοκόπησαν τον χαμηλόμισθο, αλλά βρήκαν τα κατ’ έτος 10 δισ. ευρώ δαπάνες για το ΝΑΤΟ.
γ). Πτώχευσαν τον χαμηλοσυνταξιούχο, αλλά βρήκαν ακόμα 2,5 δισ. ευρώ για να απαλλάξουν από ασφαλιστικές εισφορές τους μεγαλοεπιχειρηματίες.
δ). Βούλιαξαν τη χώρα στο ΔΝΤ και την ΕΕ , αλλά βρήκαν ακόμα 5 δισ. ευρώ για να κατασκευάζουν οι εφοπλιστές τα πλοία τους στην… Κίνα.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τα ανωτέρω στοιχεία τα πήραμε από το σημερινό άρθρο (4/11/10) του Νίκου Μπογιόπουλου στο «Ριζοσπάστη».
ΜΕΤΑ από όλα αυτά γίνεται εύκολα αντιληπτό γιατί βιάζονται να μας φορέσουν τις χαλύβδινες χειροπέδες.
ΓΙΝΟΝΤΑΙ επίσης άμεσα αντιληπτά και τα «χαλύβδινα ψεύδη» των πολιτικών και των δημοσιογράφων, καθώς και το ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ θέατρο που παίζουν γύρω από την πλαστή τρομοκρατία…
πηγή
http://filologos10.wordpress.com

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

κρατώντας το βράδυ












Κι ένα πρωί
θα μείνει το βράδυ
με ήχο τρένου
με φασαρία λιμανιού
που πίνεις γρήγορα καφέ
να μείνεις πάλι
να κυλιστείς εξωφρενικά
στη φυλακή του νου
στην απομόνωση, 
στο εργαστήριο ψυχών
που τα ποντίκια 
ελλοχεύουν φως

Θα θελήσεις
να κατεβάσεις θεούς
να γίνεις θεός
να ερωτευτείς δαιμονικά
να πάρεις κατακτητικά
αξεπέραστες ηρωίδες
που γνωρίζουν και 
γκρεμίζονται
σ' άβατα κρεβάτια
δαγκώνοντας άπληστα
και σκίζοντας ανυπόφορα
να φτάσουν στους νευρώνες
να οδηγήσουν τις τρίαινες
να σπάσουν την αντίσταση
στους κουτσούς θνητούς
και να σφραγίσουν τη συνήθεια

Ναι,
αυτό το βράδυ
έμεινε
Κι όσο κι αν δεν το πίστευα
σήκωσα το δόρυ
και άλωσα την ιστορία
ματώνοντας τους 
μαστούς της
καθώς βίαια άρπαξα 
τις ρώγες της
να συντρίψω το παρελθόν της
Με το λεπτοδείκτη της
καρδιάς μου
έσκισα τις φλέβες της
κι άφησα να χυθεί το 
δηλητήριό της
που παραμόρφωνε τη
ζωή μου

Και
παίρνω αγέρωχα το δρόμο
που με περίμενε στις στροφές –
εκεί που πάντα έφτανα
και πισωγύριζα
βυζαίνοντας το κάτω χείλος -
το νήμα που ένιωθα να με τραβά –
πρόσταγμα, 
η πρώτη φράση που άκουσα
και «χαίρε Καίσαρ!» 
που έμαθα ν’ απαντώ
και γκρέμισα σε μια βραδιά
όταν 
αγάπη
με φίλησα στο στόμα..

Κι εκεί
το άβατο διάβηκα
κυρίαρχος
του δικού μου
αιώνα

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

ο Πάρης...πέταξε















Ο Πάρης μου
έφυγε
κι ακόμη τα δεσμά του
και πάντα τα δεσμά του
και μόνος σκαλίζει ουρανό
να βρει αγέρα να πετάξει
τη φρίκη να τινάξει
του κόσμου που τον αγρίευε -
πάντα αγριεύει ετούτος ο λαός
λύκων αγέλη μοιάζει...
"Ψιτ, Πάρη", του είπα
Κι είναι η τελευταία φορά
"Εκεί που πας, μη φοβηθείς,
θα ΄μαι μαζί σου πάντα
Εκεί δεν έχει άγριους..
Και
άκου, Πάρη,
εκεί σε περιμένει
η Ελένη σου..
Καλό ταξίδι, όμορφε-!-
Μη φοβηθείς
Πολύς ο δρόμος
αλλά αξίζει...

Θα σε θυμάμαι
Σ' αγαπώ
και φταίω εγώ
που λαβώθηκες
μες στη σκλαβιά σου
Πάντα ήμουν μικρός
Πάντα δειλός
Μια κίνηση είχα μόνο
Δεν στην έκανα
από φόβο
για το λυτρωμό
Κι ενώ το ήξερα
τη σκλαβιά δεν την αντέχεις
Σιώπησες
και σιώπησε μια ιστορία ολάκερη
Πολλοί μαζεύτηκαν νεκροί
Πως κι άλλοι πάνε, φεύγουν -;-..
Στάσου, όμορφε
πάμε μαζί
μέχρι την ξώπορτα -
μη φοβηθείς -
να σου κουνήσω το μαντήλι...
Πήγαινε, ωραίε μου
να μη θυμάσαι πίσω
Δεν έχει τίποτα καλό
έναν πόνο μόνο
κι άλλο τίποτα
Πήγαινε
στον κόσμο που ονειρευτήκαμε
που η λέξη άγριος
δεν υπάρχει στα λεξικά..
Καλό Σου Δρόμο, Φίλε μου -!-
Μη με θυμάσαι. Θα πονάς -!-.."

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

το σπίτι μου













Μισός αιώνας και
Πάνω κάτω το
Σπίτι μου
Πάνω κάτω
Σαλόνι – τραπεζαρία –
Κουζίνα
Πάνω κάτω
Κρεβατοκάμαρα – μπάνιο και
Παιδικό
Να λούζομαι στις βροχές
Να πνίγομαι στις καταιγίδες
"Βοήθεια", να φωνάζω
Και πάνω κάτω τα
Φαντάσματα
Δεν έχουν μυρωδιά
Τα φαντάσματα
Σε σκιάζουν μόνο
Και σέρνουν τις παντόφλες σου
Κι εγώ με τις κάλτσες
Να υποψιάζομαι
Τους τοίχους
Που μούσκεψαν από υγρασία –
Σωλήνες που έσπασαν νερού
Πάνω και κάτω στο στερέωμα
Κι εσείς – σκιές μου
Ακίνητες
Και το ραδιόφωνο
Ξελαρυγγιάζεται
Για μια γκαρσόνα
Που σφυρίζει μάγκικο σκοπό
Κι οι φίλοι
Που δεν ήρθαν
Κι οι πόνοι έρχονται
Και το μωρό κλωτσάει
Και πάνω κάτω
Προφυλαγμένη, όπως το 
ήθελες μπαμπά, από τ’ αστέρια
Που με μάλωσαν πολύ

Και σπάνε τα νερά
Κι εγώ να ανεβαίνω με 
τα τέσσερα
Να κατεβαίνω σέρνοντας
Και τα φαντάσματα
Τα δάση που μουσκεύουν
Οι βάρκες…τι κρίμα που
Δεν έφυγα τότες παιδί
Να με ψάχνουν
Να μη με βρίσκουν πουθενά

Άνω κάτω το σπίτι μου
Κατσαρόλες παντού
Να μαζεύουν τα νερά μου
Που σπάσαν
«μην κλαις, μωρό μου. Όνειρο είναι»
Οι φίλοι ακόμη να φανούν
Κι ο μπαμπάς κουρασμένος
στο μνήμα κοιμάται

Σαλόνι  - κρεβατοκάμαρα ∙
Μια βροχή ακόμη..
Κι ο γιατρός αργεί
Κι οι τοίχοι περπατούν
Πάνω κάτω κι αυτοί
Μ’ ακολουθούν
Όσο πιάνει ένα μνήμα -
Μεγάλο ταξίδι
Το σπίτι μου..

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

παραβάτης













Φύλαξέ μου, τη βάρκα
Ήταν νωρίς πολύ να ταξιδέψω
Κι είναι αργά πολύ να φύγω
Και να σμίξω θέλω
Τους καιρούς

Κράτησέ μου, τον εχθρό
Δεν ταΐστηκα ακόμη βόλι
Πώς να τον δω
Πώς να τον αντικρύσω
Τρίβω τα χέρια μου
Να πάω να τον ζεστάνω

Ελευθέρωσέ με απ’ τον κύκλο μου
Έχω ζωές πολλές να περπατήσω
Μ’ έπιασε νύχτα
Και βάρυναν τα λόγια μου
Και τις αισθήσεις μου
έχω να ξεδιπλώσω

Μη μου γκρεμίζεις τους τοίχους
Να φύγω πρέπει, ξημερώνει σε λίγο
Κι εδώ διπλώνομαι
Να με δω
Αγκαλιά με το Χρόνο μου
Κι έξω απ’ αυτόν
Στο απόλυτο του τίποτα
Να πηδήξω στη βάρκα μετά
Να χαϊδέψω τον εχθρό
Και μόνος ν’ αρμενίσω
Δυνατός κι αδύναμος
Υπερβάτης των φιλιών
Για να παραβώ τα όριά τους
Και να φιλήσω
Και να φιληθώ..

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

"το...διάγγελμα"




Κι άξαφνα χθες
μαύρισε η οθόνη
Οι ξανθιές παρουσιάστριες
εξαφανίστηκαν
Θα σύρθηκαν
κάτω απ' τα γραφεία
των μεγάλων τους αφεντικών
και θα μάζευαν γόμες..
παλιά τους τέχνη κόσκινο..
Χάθηκε και το νησί
θα βούλιαξε μέσα στην καταιγίδα
Ο λαός με δάφνες
στους καναπέδες του
πίνει κονιάκ -
της παρηγοριάς
τριαράκι αστεριών -
και γέρνει στον ύπνο του..
Άρχισε να βρέχει όξω
στην πλάση
Κι ο "βασιλέας"
ενεφανίσθη
ταπεινός και μόνος
βρεγμένος
απ' την κορφή ως τα νύχια
"Ψηφίστε γιατί χανόμαστε"
είπε
και έφυγε
με όνο δίτροχο ταπεινό
για το ταπεινό κονάκι του..
Με πήρε κι εμένα ο ύπνος
Κι ονειρεύτηκα
πάλι την Πύλη-
εκείνη που ισοπέδωσε το τανκ -
Μύρισα αίμα
και ξύπνησα
Είχε γεμίσει νάρκες το σπίτι
"Μάνα", μου είπε ο γιος
"με σκότωσαν"
Γύρισα να δω
Ποτάμι αίμα το σπίτι μου
Που είναι το παιδί;
"Που είσαι;" ρωτώ με τρόμο
"Μάνα, με σκότωσαν" ακούω πάλι
"Πότε, αγόρι μου;" Ρώτησα
"Τα χρόνια που κοιμόσουν μάνα.."

Τέλος

Το πρόγραμμα συνεχίζεται κανονικά...

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Μπορούμε; Πάντα μπορούμε!!!

















Πήρα το κάτωθι mail και θεώρησα ότι έπρεπε να το αναρτήσω μαζί με την ελληνική σημαία...



 Στην Ελλάδα κύριε καθηγητά, δε γνωρίζουμε πολλά για το τι έγινε στην Αργεντινή με το ΔΝΤ. 
-Νεαρέ μου, όταν δεις μάνα να εκλιπαρεί να κόψουν κομμάτι από το κρέας της για να φάει το παιδί της, ίσως καταλάβεις αυτό που πάνε να σας κάνουν. Ντρέπομαι για τον εαυτό μου γιατί ήμουν ένα κομμάτι αυτών των αδίστακτων ανθρώπων. Να μην πέσετε στα νύχια τους.
http://www.thetraveltart.com/wp-content/uploads/2009/03/theives-1024x772.jpg 
 
Είναι τα λόγια ενός τεχνοκράτη, που έζησε την καταστροφή μίας περήφανης χώρας. Ενός περήφανου λαού με μία προδοτική κυβέρνηση που προετοίμασε καλά το κλίμα για να εκχωρήσει την Εθνική της κυριαρχία στη μεγαλύτερη μάστιγα του πλανήτη. 
-Έφτιαξαν πόλεις, μέσα στις πόλεις. Τις ονόμασαν villas miserias, πόλεις της μιζέριας. Εκεί πότιζαν τον κόσμο κοκαΐνη και άλλα ναρκωτικά, που παρουσιάστηκαν εν αφθονία άξαφνα όταν ο εφιάλτης είχε αρχίσει. Ήταν περήφανος λαός οι Αργεντίνοι. δεν είδα μάνες να πουλάνε τα παιδιά τους όπως γίνεται στο LA. Είδα όμως ανθρώπους να χάνουν τα πάντα και στο τέλος τη ζωή τους όταν δεν υπήρχε τίποτα να δώσουν. Όσα δεν πήραν οι τράπεζες, τα πήραν οι έμποροι. Ο κόσμος έπρεπε να αποχαυνωθεί, να μην αντιστέκεται. Να πεθαίνει με τη μιζέρια του. Γι' αυτό έβγαλαν έτσι αυτές 
τις ψευτοπόλεις. Έπνιγαν εκεί την οργή και την δυστυχία τους.
 
 
-Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι όλα τα ΜΜ"Ε" διατυμπάνιζαν την ανάγκη της "βοήθειας". Στην αρχή τους έλεγαν ότι το κράτος θα πτώχευε και ο κόσμος έφτασε στο σημείο να πανηγυρίζει για επιτυχία την είσοδο του ΔΝΤ. Δεν φανταζόντουσαν τι θα ακολουθήσει. Τι ειρωνεία και αυτή. Τους έπεισαν με τον φόβο της πτώχευσης και εντέλει η σωτηρία ήρθε μόνο με την πτώχευση!
http://farm4.static.flickr.com/3087/2866455346_7d3b3c4ea8.jpg?v=0
-Back Home, είχαν όλοι την εντύπωση ότι σώσαμε τη χώρα που ήταν ανίκανη και με διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Ήταν απίστευτο τι μετέδιδαν οι ανταποκριτές όταν εμείς βλέπαμε την αλήθεια με τα μάτια μας σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά.
 
Είχαν την εντύπωση ότι οι Αργεντίνοι μας θεωρούν σωτήρες. Ποτέ δεν προέβαλλαν τίποτα από την πραγματικότητα. Μόνο κάτι ρεπορτάζ γραμμένα στις αρχές με κόσμο να κάνει δηλώσεις κατά των προηγούμενων κυβερνήσεων ότι τους οδήγησαν στην πείνα ευχαριστώντας τις ΗΠΑ που θα τους έσωνε.
 
Ακόμα και οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες. Τις προέβαλλαν σαν κομμουνιστές ή αριστερά κομμουνιστικά κόμματα που αντιδρούσαν. Εγώ έβλεπα στο Μπουένος Άιρες την λεωφόρο γεμάτη από εξαγριωμένους να ουρλιάζουν "θέλουμε τη χώρα μας πίσω"! Θέλουμε τα δολάρια μας πίσω!
 
Οι τηλεοράσεις όπως μου έλεγαν, έδειχναν μερικές δεκάδες κομμουνιστές με κόκκινες σημαίες που διαμαρτύρονταν. Στην πραγματικότητα ο κόσμος ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Ίσως εκατομμύρια. Τους έβλεπα, έβγαιναν από τα σπίτια τους και ενώνονταν με τις πορείες. δεν υπήρχε συντονισμός. Ότι Αμερικάνικη επιχείρηση έκλεινε και την φύλαγαν πάνοπλοι αστυνομικοί.
 
Δεν κυκλοφορούσαμε βέβαια τότε. Μετά από κάποιες συγκεντρώσεις θυμάμαι έβγαινα από το ξενοδοχείο και έβλεπα τόσες πέτρες κάτω που νόμιζα ότι γκρεμίστηκε κάποιο κτίριο. Μεγάλη οργή.
 
Έβλεπες ανθρώπους αποφασισμένους για όλα. Άνθρωποι που δεν έμοιαζαν ούτε looters (πλιατσικολόγοι). Ακόμα και μεσήλικες σίγουρα πολλοί είχαν οικογένειες. μου έκανε εντύπωση. Έβγαιναν και συγκρούονταν με ότι έβρισκαν. Ξύλα, πέτρες. Από την άλλη η αστυνομία ήταν πάνοπλη, με αντλίες, πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα. Ήταν αδύνατον να τους συγκρατήσουν. Είχες να κάνεις με ανθρώπους που τους πήρες το σπίτι τους και το χαμόγελο τους.

 http://www.andrewkaufman.net/argentina/AGCommunistas.jpg
 
-Όχι, ούτε μια στιγμή δεν τους χαρακτήρισα "τρομοκράτες". Θα ήταν άδικο. Φαντάσου να υπηρετείς το Law and Order και να μη μπορείς να κρύψεις την συμπάθεια σου για αυτούς που ίσως από τις τηλεοράσεις θα τους χαρακτήριζες αλλιώς. Ήθελαν τη χώρα τους πίσω. Έβγαιναν με Αργεντίνικες σημαίες και  απαιτούσαν να φύγουμε. 
Αυτές οι γυναίκες όμως. Ποτέ δεν θα ξεχάσω. Αυτό θα με στοιχειώνει πάντα. Οι γυναίκες με τα παιδιά στα χέρια.


Ο ρόλος που έπαιξαν όμως αυτές οι γυναίκες. Ποιός να το περίμενε. Προστάτεψαν τα παιδιά τους και τη χώρα τους Αν μπορούμε να πούμε ότι έγινε επανάσταση στην Αργεντινή, τότε ήταν η μόνη γυναικεία επανάσταση στους αιώνες.
 
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.

  
http://olympia.gr/2010/02/19/imf-greece/ 
 ...το ξέσπασμα της κρίσης και η λύση που ήλθε από τον ίδιο τον λαό.

  
 

  
Στο πρώτο μέρος είδαμε το ξέσπασμα. Τα μέτρα της κυβέρνησης με τις περιβόητες ενέργειες για μείωση του ελλείματος. Αυτή η μείωση του ελλείματος που πάλι είχε καλλιεργηθεί ως αυτοσκοπός και βασική προϋπόθεση για την βοήθεια του ΔΝΤ. Βλέπετε, το "swap" του ΔΝΤ είναι οι κρυφοί όροι που επιβάλλονται στην εκάστοτε Εθνική κυβέρνηση προκειμένου να ανοίξουν τις κάνουλες. Αυτοί οι όροι είναι σαφέστατοι και με απλά λόγια επικεντρώνονται στο ότι "Δεν θα γίνεται καμμία ενέργεια, καμμία δαπάνη, δεν θα λαμβάνεται καμμία απόφαση από την Εθνική κυβέρνηση που αφορά την Εθνική οικονομία εάν δεν υπάρχει η έγκριση του ΔΝΤ¨.
 
Δηλαδή, ο βασικός όρος "συνεργασίας" με την εκάστοτε κυβέρνηση είναι η Εκχώρηση μέρους της Εθνικής Κυριαρχίας. Για όσους ακόμη δεν το έχουν καταλάβει.
 
Το άλλο σημείο που καλλιεργείται έντεχνα ως αυτοσκοπός, είναι η εξυπηρέτηση μόνο των υποχρεώσεων προς τρίτες χώρες και όχι των εσωτερικών υποχρεώσεων του κράτους. Προηγούνται δηλαδή οι διεθνείς δανειστές που έχουν δανείσει με επαχθείς όρους έναντι των ντόπιων πιστωτών, ήτοι των πολιτών που καλούνται όχι μόνο να απεμπολήσουν τις απαιτήσεις τους αλλά να σηκώσουν και το βάρος της αποπληρωμής των διεθνών τοκογλύφων.

http://www.thetraveltart.com/wp-content/uploads/2009/03/theives-1024x772.jpg
Στην Ελλάδα για παράδειγμα, ό περιβόητος εξωτερικός δανεισμός (300 δις Ευρώ)που αναμασούν συνεχώς οι διάφοροι "αναλυτές", είναι μόλις ένα μικρό μέρος επί του 
συνόλου των Τριών Τρις που οφείλει συνολικά το κράτος, με κύριους πιστωτές βέβαια, τους Έλληνες πολίτες. Πολιτες μάλιστα που τροφοδοτούν το σύστημα επί δεκαετίες με ελάχιστο κόστος. Αναλογιστείτε ότι το κράτος (και επαγωγικά οι τράπεζες) δανείστηκαν με επιτόκια που φτάνουν το 7%. Εσείς τι επιτόκιο παίρνετε για τις καταθέσεις σας; (Σε επόμενο άρθρο οι ραγδαίες εξελίξεις στις Ελληνικές τράπεζες). 
Ας επιστρέψουμε λοιπόν στην Αργεντινή. Μετά την πρώτη ομοβροντία μέτρων, οι μορφές αντίδρασης εξακολουθούσαν να περνούν από τα κανάλια κομματικών μηχανισμών και ιδεολογικών μονοπωλίων. Οι εκδηλώσεις ήταν απόλυτα ελέγξιμες με περιορισμένη χρήση βίας αφού η πλειοψηφία των πολιτών δεν ήθελε να ταχθεί κάτω από καμια κομματική σημαία ή συνδικάτο (θυμηθείτε την σημερινή απεργία. 2 εκ απεργοί, μόνο 20,000 διαδηλωτές σε διασπασμένες εκδηλώσεις με τους παρακρατικούς μηχανισμούς των προβοκατόρων σε δράση. Τα ΜΜ"Ε" βεβαίως .απεργούσαν!).
 
Τότε άρχισε ο πραγματικός εφιάλτης. Στις 3 Δεκεμβρίου του 2001 η κυβέρνηση υπό την πίεση των διεθνών συμβούλων παίρνει την απόφαση να παγώσει τις καταθέσεις των πολιτών σε όλες τις τράπεζες. 70 δις Δολάρια αλλά και υπερδιπλάσιας αξίας κρατικά ομόλογα περιέρχονται στα χέρια της "ικανότατης και λαοπρόβλητης" κυβέρνησης. Είχε προηγηθεί βεβαίως κολοσσιαία εξαγωγή καταθέσεων από κάποιους που ως συνήθως γνώριζαν. Τα ΜΜ"Ε" απέκρυπταν ή δικαιολογούσαν αυτή την τεράστια εκροή προβάλλοντας την "πιθανότητα υψηλής φορολόγησης των καταθέσεων".
 
Συντάξεις χάθηκαν. Τα κρατικά ομόλογα δεν είχαν πλέον κανένα αντίκρυσμα (για τους ντόπιους βέβαια). Ακόμα και ιδιωτικά συνταξιοδοτικά προγράμματα που είχαν μετατραπεί εξαναγκαστικά σε ομόλογα, εξανεμίστηκαν.
 
Είχαν προηγηθεί κάποιες αποσπασματικές παύσεις λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος είτε με "υποχρεωτικές αργίες" είτε με μακροχρόνιες απεργίες.

 
Οι παρακρατικοί Κόνδορες και η μεγάλη σφαγή.Η εξουσία είχε υποτιμήσει την αγωνιστική διάθεση του λαού της Αργεντινής. Πίστευε ότι με όλες τις πιέσεις, την προπαγάνδα, τις ελεγχόμενες συγκεντρώσεις ότι θα μπορούσε να ελέγξει και αυτό το κύμα διαμαρτυρίας μπροστά στην "ληστεία του αιώνα" όπως χαρακτηρίστηκε από ανεξάρτητους διεθνείς αναλυτές.
 
Οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Ο λαός άρχισε να βγαίνει μαζικά στους δρόμους. Σε κάθε γειτονιά, κάθε πόλη ή χωριό ανέμιζαν οι Αργεντίνικες σημαίες ενώ οι κομματικές εξαφανίζονταν. Κάθε μέρα, για πολλές ώρες, ο λαός ήταν στους δρόμους απαιτώντας την πτώση της κυβέρνησης και τον διωγμό των ξένων επιτηρητών του ΔΝΤ. 
Η αστυνομία πλέον ήταν αδύνατον να ελέγξει τις αντιδράσεις. Οι ανταποκρίσεις των διεθνών ΜΜΕ διακόπηκαν αφού πλέον δεν υπήρχαν κομματικά σημαιάκια για να δείξουν ενώ κάθε επιχείρηση Αμερικανικών συμφερόντων έμπαινε στο στόχαστρο των διαδηλωτών. Εκεί μπήκαν στο παιχνίδι οι παρακρατικοί "Κόνδορες". Οι Κόνδορες ήταν 
το δίκτυο της CIA σε όλη την Λατινική Αμερική που είχε στηθεί με το πρόσχημα του "Κομμουνιστικού κινδύνου" στον ψυχρό πόλεμο. Παραγουανοί κυρίως παρακρατικοί συντάχθηκαν με τον μηχανισμό της ΚΥΠ ώστε να αρχίσουν τα χειρουργικά χτυπήματα για να κάμψουν το φρόνημα των διαδηλωτών. 
Ακολούθησαν χτυπήματα σε ανοιχτές συγκεντρώσεις (κλασσική ιμπεριαλιστική μέθοδος) ώστε να τρομοκρατήσουν τον λαό για να μην ενισχύει τις κινητοποιήσεις. Δεκάδες οι νεκροί, εκατοντάδες οι τραυματίες.
 
(για να γίνει το παράδειγμα πιο κατανοητό, σκεφθείτε την υποθετική περίπτωση να γινόντουσαν αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα και 
η φιλοαμερικανική κυβέρνηση να επιστράτευε Ουτσεκάδες, που είναι εκπαιδευμένοι από την CIA, για να χτυπούν ανοιχτές συγκεντρώσεις με χειροβομβίδες και Καλάσνικοφ, ενώ την ίδια στιγμή η κρατική αστυνομία να συλλαμβάνει Έλληνες διαδηλωτές) 
Τα χτυπήματα αυτά αντί να κάμψουν, ενίσχυσαν το φρόνημα των εξεγερμένων πατριωτών αφού μπορεί ο αγώνας για "θεσμικά και οικονομικά αιτήματα" με ιδεοληπτικούς μανδύες να μην αξίζει ανθρώπινες θυσίες, όμως η κινητοποίηση ήδη είχε λάβει διαστάσεις Εθνεγερσίας. Ο λαός πλέον κατέβαινε στους δρόμους για Εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο.
 
Το επιμύθιο της εξέγερσης θα το παραθέσουμε σε άλλο άρθρο, για να κλείσουμε το αφιέρωμα με το σημαντικότερο ίσως κομμάτι: Τον ρόλο της Γυναίκας και τις λύσεις που έδωσε. Ναι, η γυναίκα στην Αργεντινή καρπώνεται το μεγαλύτερο μέρος της επιβίωσης και εξόδου της χώρας από αυτόν τον εφιάλτη.

 
 
Η Γυναίκα που έσωσε την Αργεντινή - οι λύσεις.Η Γυναίκα της Αργεντινής στάθηκε στην πρώτη γραμμή της μάχης και αντίστασης. Από τις μαχητικές πορείες, την επιβίωση των παιδιών, τη στήριξη των συζύγων. Πραγματικές ηρωΐδες που όμως έμελλε να καταλύσουν τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις δημιουργώντας συνθήκες διαβίωσης με αυτοοργανωμένα συστήματα, μακρυά από την τραπεζική - χρηματοπιστωτική υποτέλεια.

ένα από τα χιλιάδες καταστήματα ανταλλαγής προϊόντων που οργάνωσαν οι γυναίκες της Αργεντινής
 
Η δράση των γυναικών ξεκίνησε από την περιφέρεια. Οι γυναίκες της υπαίθρου ένιωσαν πρώτες την κρίση όταν είδαν την παραγωγή τους να οδηγείται σε απαξίωση και τους άντρες τους να παραχωρούν τα πολύτιμα αγαθά για ευτελές αντίτιμο.
 
Οι γυναίκες πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Με ένα αρχέγονο ένστικτο, επέβαλλαν παύση πώλησης της παραγωγής στους μεσάζοντες και άρχισαν να ιδρύουν καταστήματα αντιπραγμάτευσης. Μικρά κέντρα δηλαδή ανταλλαγής προϊόντων με μία υποδειγματική δομή αποτίμησης βάσει της προσφοράς και ζήτησης των αγαθών. Οι Γυναίκες της Αργεντινής δηλαδή, ανεξαρτητοποιήθηκαν από το χρήμα, πριν την μεγάλη ληστεία που γονάτισε κάθε δραστηριότητα.
 
Στην περίοδο της μεγάλης ληστείας λοιπόν, η μορφή αυτή επιβίωσης πήρε ραγδαίες διαστάσεις και αποτέλεσε την αιτία της επιτυχίας των κινητοποιήσεων. Πίσω από τις στάχτες των "μαχών", οι γυναίκες κατάφεραν να ικανοποιήσουν τις βασικές ανάγκες της οικογενειακής διαβίωσης χωρίς την ανάγκη του χρήματος ή της επαιτείας των κουπονιών. Η "τροφοδοσία" των μαχητών είχε εξασφαλιστεί. Το ίδιο και το φρόνημα. Αντί για επαίτες, οι Αργεντίνοι έγιναν ελευθερωτές και οι ντόπιοι και ξένοι εκμεταλλευτές πήραν ένα γερό μάθημα, όταν αναγκαζόντουσαν να εγκαταλείψουν τη χώρα με Αμερικανικά ελικόπτερα (σε επόμενο άρθρο).
 
Οι γυναίκες της Αργεντινής επέδειξαν οξυδέρκεια, αλληλεγγύη και ικανότητα αποτελεσματικής αυτοοργάνωσης. Έδειξαν τον δρόμο της επιβίωσης, προστάτευσαν τα παιδιά τους και απορρόφησαν μεγάλο μέρος από τους απελπισμένους των "πόλεων της μιζέριας" που είχαν δημιουργηθεί όπως είδαμε στο πρώτο μέρος του αφιερώματος. Αναλυτές υποστηρίζουν ότι η ανάκαμψη της Αργεντινής έγινε με τους όρους που έθεσαν αυτές οι πρωτεργάτριες του αγώνα σε τέτοιο σημείο, ώστε η εξέγερση της Αργεντινής να χαρακτηριστεί η πρώτη γυναικεία εξέγερση στη σύγχρονη ιστορία. Οι ενέργειες της νέας κυβέρνησης συνοπτικά:

 ΕπιμύθιοΔεν υπήρχε αμφιβολία ότι οι εξελίξεις ήταν αδύνατον να ανατραπούν ακόμα και με έξωθεν στρατιωτική επέμβαση. Ο λαός είχε εκκαθαρίσει τους επίορκους από όλα τα δημόσια αξιώματα και η νέα κυβέρνηση μπορούσε να θέσει η ίδια τους όρους της. Ας τους διαβάσουμε γιατί αποτελούν ένα σημαντικό μάθημα για κάποιους ντόπιους που φλερτάρουν με .γουδιά. 
1.
   Η χώρα κήρυξε πτώχευση, σταματώντας κάθε πληρωμή σε διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα 
2.
   Η ισοτιμία Πέσο - Δολαρίου "ξεκλειδώθηκε" και ακολούθησε υποτίμηση κατά 75% 
3.
   Η Αργεντινή είχε μάθει πλέον να είναι αυτάρκης. Η κοινωνία βάσισε την επιβίωση της στην ντόπια παραγωγή, το εκτεταμένο μποϋκοτάζ ξένων προϊόντων ήταν πλέον κρατική "εντολή", το εμπορικό ισοζύγιο ανατράπηκε άρδην. 
4.
   Λόγω της υποτίμησης αλλά και της σκληρής δουλειάς του λαού, η παραγωγή της Αργεντινής έγινε ανταγωνιστικότερη φέροντας έναν ρυθμό ανάπτυξης στα πρότυπα της Ρωσίας του 2000. 
5.
   Τον ρόλο του Πούτιν στην Αργεντινή, ανέλαβε ο ίδιος ο λαός που αποκήρυξε μετά βδελυγμίας τις νουθεσίες του state department για συνέχιση της συνεργασίας με το ΔΝΤ έστω και με ειδικά προνόμια.
 
Δοκιμασμένες λύσεις, η νεκρανάσταση μίας χώρας από έναν λαό που δεν υπόκυψε στον τρόμο και τις απειλές. Μπορούμε;

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

οι βάρβαροι έχουν έρθει από χρόνια



οι βάρβαροι είναι εδώ -!-
είναι εδώ
οι βάρβαροι..
βηματίζουν στρατιωτικά
δίνουν ρυθμό στις καρδιές μας
Ει, φίλοι -!- Παύση και πάμε -!-
Ένα κουμπί είναι μόνο -
η καρδιά της καρδιάς μας -!-
Ένα κουμπί ν' αλλάξουμε ρυθμό -!-

"Πατεράκη Ευαγγελία"






 Περιμένοντας τους Βαρβάρους




-Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

-Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

-Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.

-Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.

-Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

μη μου γράφεις -!-











Είχες περάσει,
Μου είπαν,
Να με γυρέψεις..

Ναι, δεν ήμουν..
Ξενύχταγα
Μένω στις πύλες
Των σκουπιδιών
Μη μου κάψουν
Τις αναμνήσεις
Και λησμονήσω
Να γεννήσω
Την ωριμότητα

Πως -;-
Δε σε άκουσα…
Όλα δικά μου -
Χτένες σπασμένες
Αποφάγια
Ρόδες
Φτερά
Μπουκάλια σπασμένα
Κρανία
Κι ένα μωρό
Σε σακούλα μέσα –
Μη δει ο Άδης
Και φρίξει

Πως -;-
Δε σ’ ακούω -!-
Φασαρία πολύ
στα κοιμητήρια
των αναμνήσεων -!-
Έχει καθρέφτες
Φαντάσματα
Αγκαλιές
Έχει αισθήματα
Και εφιάλτες
Παιχνίδια
Και μεροκάματα δακρύων
Στρώματα
Σώματα
Πνοές
Έχει καρδιοχτύπια

Μη μου μιλάς -!-
Ακούς -;-
Και πως -;-
Πως μιλάς -;-
Κρατάω άδειο το 
βλέμμα σου
Μέσα στους κορσέδες
Που ήσουν πάντα

Άδειασες -!-..
Που πας -:-
Δεν έχεις ξενύχτι
να πληρώσεις -!-
Ούτε αγάπη να 
ξεδιπλώσεις
Τη γλώσσα σου
Να στρώσεις -
βαρύ χαλί

Όλα
Εδώ τα βρήκα –
Και τους κορσέδες
Και τα χαλιά
Απομεινάρια νύστας σου
Και φόβοι
Της βροχής σου -
Πάντα την έτρεμες
Σαν τη μαγκιόρα θάλασσα –
Θυμάσαι που 
σου ΄κλεινε το μάτι
Κι έτρεχες να κρυφτείς -:-

Άκου,
Σφαδάζουν τα 
σκουπίδια μου –
Γεννάνε τα μυαλά μου
Ξανά και ξανά
Γεννιούνται
Κι οργώνουν
Δαγκώνουν
Σκίζουν
Μουγκρίζουν κιόλας
Ζωγραφίζουν έκταση
Έκσταση
Και πάθος
Τα μυαλά μου
κι οι πόρνες μου

Και κοίτα -!-..
Πάθος έχεις -;-
Να παίρνεις σβάρνα 
τους δρόμους
Και να πετάς τις φλέβες –
Σκοινιά –
Να κρεμνιόνται οι αίσθητες
Στις αφίσες των δρόμων -;-..

Πήγαινε σπίτι -!-
Σε φωνάζει το πιάτο
Στο στρωμένο τραπέζι
Εγώ
Δουλεύω
Φυλάω σκουπίδια
Και … οι πόνοι!!!
Οι πόνοι!!!
Οι πόνοι!!!
Με γεννάω θάλασσα –
Αυτή που φοβήθηκες
Όταν σου έκλεισε
Το μάτι…
Κι επιτέλους
κατάλαβε -!-
Στέρεψες
κι σ' έχω εδώ
μαζί με τα 
σκουπίδια μου..

Φύγε! Και μείνε εδώ!..
Να σκίσω τον κορσέ
να πάρεις ανάσα
Το πιάτο σου
σε περιμένει..

Πάθος γέννησες -;-
Όχι;..
Σβήσε το τσιγάρο -!-
Γι' Αλήτης δεν κάνεις
Ούτε γι' ανάμνηση..
Στο καλό!
Και κοίτα -!-
Μη μου γράψεις!

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

τότε που έφυγες

















Κάποτε λιποθυμούν οι λέξεις
στα υγρά χείλη
όταν έχουν πυροβοληθεί
από τα μάτια της φωτιάς

Και τότε,
ο θάνατος πρόστυχα τις χαϊδεύει
Μια τέτοια στιγμή,
κάρφωσες την ψυχή μου
πίνοντας τον αέρα μου
Συνέθλιψες με τα χέρια σου
την πείνα της μοναδικότητάς μου
κι έφυγες
αφήνοντας την πόρτα πίσω ανοιχτή..

Και τότε κρέμασα τον έρωτα -
κομπολόι στο κενό
Και τότε γέρικες βροχές
ξεθύμαναν την τρέλα τους
στο βουβό κορμί μου
Και τότε
έσκισα τα πόδια
να πνιγούν στο αίμα μου
τα φιλιά που άφησες φεύγοντας
να τρέχουν ανάμεσά τους..

Κι ας κλείσει επιτέλους
κάποιος τη μουσική -!-..
αυτός ακόμη τραγουδάει
τα ... καλοκαίρια ...

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

είμαι εγώ ο φονιάς -!-















Εγώ λόγο δεν έχω
αποθηκεύονται στις
συνειδήσεις
έντομα
με ζέστη καλοκαιριού
αφού εξαερώνονται οι
θάλασσες
για να μεταφερθούν
στις φλέβες των νεκρών
που δεν ταξίδεψαν ποτέ
"Άντε γεια !" να τους
φωνάζουν ειρωνικά
κι αυτοί
νεκροί
να μην μπορούν καν
να γελάσουν...

Κι έτσι
θα καταδικαστώ σίγουρα
σε ισόβια δεσμά
μπορεί και σε θάνατο
Θα ΄θελα μόνο
να επιλέξω τον
τρόπο θανάτωσής μου
και, βέβαια,
ως γνωστόν
δεν είμαι καθόλου
επιεικής με τον 
εαυτό μου

Και τότε,
εσύ,
θα έρθεις οπωσδήποτε..
Κι εσύ, κι εσύ, κι οι άλλοι…
Όλοι όσοι σύχναζαν
στη συνείδησή μου,
στο μαξιλάρι μου,
στο κρεβάτι της
ψυχής μου
και του κορμιού μου ακόμη

Θα σας καλέσουν
οι αρχές
για επιβεβαίωση
των στοιχείων μου
Εγώ, ήδη, έχω καταθέσει
υπέρ σας -!-
Σας απενοχοποίησα -
χρόνια πολλά
μελετώντας
τα έργα μου
και το υπόλοιπο
των ημερών μου

Έφτιαξα τρανό σχέδιο
Το συγκράτησα
στα ντουβάρια του
κελιού μου –
εκεί στην απομόνωση
που μ’ έσυραν
ως ειδεχθή εγκληματική φύση
Έγδαρα με τα νύχια
και το μούτρο μου
και,
μαχαιριά στο στήθος –
παιδί της νύχτας…
πως αλλιώς -;-

Άφησα το αποτύπωμα
του προσώπου μου
στον τοίχο
Να με βρεις
όταν θα χρειαστείς
πάπλωμα τους χειμώνες

Ξέρεις, οι τοίχοι,
δεν είναι κουφοί
βουβοί  ή, ό, τι άλλο
να τους χαρακτηρίζει
ένα Τίποτα ..τοίχο..
Οι τοίχοι
δακρύζουν, βλέπουν,
μιλούν...
...Οι τοίχοι γράφουν ζωή
και θάνατο..
Όμως, 
δεν τους υποστηρίζει
ποτέ κανείς
όταν τους 
γκρεμίζουν ασυλλόγιστα

Άφησα γένια
και μαλλιά να σέρνονται
στο πάτωμα..
Κατάφερα να λυγίσω
και τα κάγκελα
που με χωρίζουν -
εμένα το μελλοθάνατο
απ’ τους θνητούς δεσμώτες –
Ήταν παιχνίδι
Ήθελα να τρομάξω
την αιωνιότητα μια μέρα..

Τώρα με περνούν
απ’ το γιοφύρι
των αναστεναγμών
Και σ’ ανταμώνω -!-
Χαμογελώ –
Δεν μπόρεσες ποτέ
να παραδεχτείς το λάθος σου
και την υπεροχή
των μελλοθάνατων
Όπως,
δε μπόρεσες ποτέ ν’ ,
αποδεχτείς
τη θλίψη μου, αν 
δε σε συναντούσα

Και να που πάλι
όσο και να τ’ απόφευγες
είμαστε μαζί

Πώς να σου εξηγήσω
πως πάντα η αποφυγή
σε παίρνει στο κατόπι -;-

Κι ήρθαν κι οι άλλοι
κι οι άλλες
και όλοι
όσοι με δείξατε
και φύγατε

Ιδρώνω και στάζω βροχή
"Δε μεγάλωσες καθόλου",
ήθελα να σου πω
για να ηρεμίσεις
Αλλά δεν το είπα
Άνοιξα το στόμα
και σου έδειξα -
Έχω κόψει τη γλώσσα μου
να μη μαρτυρήσω
Σου έκλεισα μόνο το μάτι
όπως τότε που … έπαιζες
και μ' έπαιζες
και μούγκρισα σα θεριό -!-

«Είσαι εσύ ο φονιάς;»
Με ρώτησε ο δήμιος
Απάντησα με την κίνηση
του κεφαλιού, «Ναι!»
«Είσαι ελεύθερος!» Μου είπε
«Το γνωρίζω» Απάντησα με 
τον ίδιο γνωστό τρόπο
Σε κοίταξα στα μάτια
Σε φίλησα μυστικά
Με έδειξα και 
πήδηξα στο γκρεμό..