«Να είσαι καλά», μου είπε
«και να θυμάσαι»
Κι εγώ – δεν πάει άλλο –
Είπα να μη μιλήσω
Και δε θυμάμαι
Λησμόνησα
«και να προσέχεις»
Άκουσα
Ενώ έφευγε η φωνή
Κι είπα ξανά να μη μιλήσω –
Δεν πάει άλλο
Καλά τα βράδια
Με τα όνειρα
Δε θέλω φωνές -!-
Κηδεύω τις προσευχές μου
Τις προσοχές μου, επίσης
Στην τακτικότητα των επιστροφών μου
Των στροφών μου
Γύρω απ’ το σπίτι μου
Το φόβο σας κηδεύω –
Επικίνδυνους σας έκανε -
Δεν με κρατούν πια
Οι προσευχές
Τυφλώθηκα στα όμοια γνωστά
Και οι γονυκλισίες
Ράγισαν τα πόδια μου
Δε με κρατούν τα πόδια μου
Στοίβαξα αμαρτίες στην καρδιά μου
Τα χέρια μου λύγισαν
Και δε θυμάμαι
Λησμόνησα
Μη μου μιλάς -!-
Δεν μπορώ να αγγίζω
Περιπλανιέμαι τώρα
Δίχως δεήσεις
Δίχως ευχές
Δίχως μου στροφές
Κι επιστροφές
Σ’ ένα σπίτι –
Τέσσερις τοίχους
Κι ένα ταβάνι
Που στάζει βροχή
Μια πόρτα κλειδωμένη
Κι έπρεπε να σκαρφαλώνω
Στο παράθυρο το ένα που είχε –
Σαν κλέφτης της ζωής μου
Να μου εισέρχομαι –
Τα σπλάχνα κομμάτια ν’
Αχνίζουν το τέλος που
Αιμορραγεί
Κι εσύ
Κι όλοι
Να κρεμάτε την ανυπαρξία σας
Στην ύπαρξη της ζωής μου
Με τη φωνή σου
Με τη φωνή σας –
Ψίθυρος –
«Nα είσαι καλά
Και να προσέχεις..»
Από το τίποτα σας
Μεγάλη απόσταση
Απ’ τις κηδείες μου
Άπειρη από τη λήξη
Της θητείας μου
Μαζί μου στο μαζί σας
Στο με ΄σένα
Μπαρούτι εκτοξεύω
Στο χρόνο μας
Στο χρόνο του φόβου σας
Και ποιώ κραυγές
Ξεκλειδώνοντας ορίζοντές μου
Δε θα θυμάμαι
Λησμονώ σας
Μετά την τελετή
Ως χρέος μου
Συναρμολογώ τα μέλη μου
Σφεντόνα τα χέρια
Σφυρίχτρα τα χείλη
Τα πόδια από άτι γοργό
Ρημάζω στροφές κι επιστροφές
Τώρα τινάζω τα ρούχα μου
Να φύγει η σκόνη
Κι η τακτικότητα της συνήθειας
Δε φοβάμαι
Δεν τρέμω
Ζω στον κόσμο μου
Και κλείνω το μάτι
Στον εραστή που ποζάρει
Στον καθρέφτη μου
«Δικιέ μου», μου λέω
«Σεργιάνι στον κόσμο μας»
Και πάω
Γιατί, πώς να το πω αλλιώς -;-
Άλλο, δεν πάει..
