Ο Πάρης μου
έφυγε
κι ακόμη τα δεσμά του
και πάντα τα δεσμά του
και μόνος σκαλίζει ουρανό
να βρει αγέρα να πετάξει
τη φρίκη να τινάξει
του κόσμου που τον αγρίευε -
πάντα αγριεύει ετούτος ο λαός
λύκων αγέλη μοιάζει...
"Ψιτ, Πάρη", του είπα
Κι είναι η τελευταία φορά
"Εκεί που πας, μη φοβηθείς,
θα ΄μαι μαζί σου πάντα
Εκεί δεν έχει άγριους..
Και
άκου, Πάρη,
εκεί σε περιμένει
η Ελένη σου..
Καλό ταξίδι, όμορφε-!-
Μη φοβηθείς
Πολύς ο δρόμος
αλλά αξίζει...
Θα σε θυμάμαι
Σ' αγαπώ
και φταίω εγώ
που λαβώθηκες
μες στη σκλαβιά σου
Πάντα ήμουν μικρός
Πάντα δειλός
Μια κίνηση είχα μόνο
Δεν στην έκανα
από φόβο
για το λυτρωμό
Κι ενώ το ήξερα
τη σκλαβιά δεν την αντέχεις
Σιώπησες
και σιώπησε μια ιστορία ολάκερη
Πολλοί μαζεύτηκαν νεκροί
Πως κι άλλοι πάνε, φεύγουν -;-..
Στάσου, όμορφε
πάμε μαζί
μέχρι την ξώπορτα -
μη φοβηθείς -
να σου κουνήσω το μαντήλι...
Πήγαινε, ωραίε μου
να μη θυμάσαι πίσω
Δεν έχει τίποτα καλό
έναν πόνο μόνο
κι άλλο τίποτα
Πήγαινε
στον κόσμο που ονειρευτήκαμε
που η λέξη άγριος
δεν υπάρχει στα λεξικά..
Καλό Σου Δρόμο, Φίλε μου -!-
Μη με θυμάσαι. Θα πονάς -!-.."
