Καληνύχτα να πω
Μ’ ασυνάρτητα γράμματα
Ν’ ανακατέψω και λέξεις
Να μη θυμάμαι
Να σκορπιστώ
Να μη φοβάσαι
Να δεις
Να πω το άλφα της
Αρχής -;-
Όχι! Θα
Ξεκινήσω με
Το ήτ(τ)α σου
Και γιατί όχι -;-
Με δύο ταυ
Και πάλι..
Θα πω ήττα σου
Και θα παίξω
Να νιώσω
Το τραγούδι του
Αηδονιού
Απ’ τον τοίχο
Να πιω υγρασία
Να κυλιστώ στο
Αίμα της ζωής
Να τραφώ με
Ορμόνες νωπές
Του χρόνου που
Αδειάζει πάθη
Να τρεκλίσω μεθυσμένα
Στο «κουτσό» των παιδιών
Ν’ ανοίξω λακκούβες στο
Χώμα
Να σημαδεύω με μπίλιες
Αστέρια
Πριν σκοντάψουν
Και πέσουν..
Κι ύστερα
Στο ύψιλον
Να καρφώσω το
Δόρυ μου
Να κατακτήσω τον πόθο
Γι’ αυτό
δεύτερο θα πω το ύψιλον
Με λάμδα
Θα λαβώσω το
Δάκρυ μου
Να μη το ξαναδείς
Ποτέ να μη το πιεις
Στον αναγραμματισμό
Των αιώνων μου
Στο νι
Θα σύρω τη νύχτα
Να βιάσω τη ντροπή
Που γαντζώθηκε
Με νύχια και
Με δόντια
Στη σάρκα μου
Και πλήγιασε την
Καρδιά της καρδιάς μου
Να ντροπιάσω την
Ενοχή της
Και να υπερβώ
Το κόκκινο
Μετά
Με το αλόγιστο, που
λες
Των ορμών
Θα κοιμηθώ
Με την αγωνία της
Φύσης
Για την επέμβαση των
Νεκρών σου αισθήσεων –
Τυφλά την παραβιάζουν
Με έλλογες σιωπές..
Και τ’ άλλα
Τα σύμβολα
Θα τα φωνάξω
Να περιγράψουν
Το μαύρο υμένα
Που δείλιασες να σπάσεις
Κι έχασες την
Υπέρτατη κραυγή
Το ΄θελες να
Παίζεις με
Ψεύτικους στρατούς
Μείνε, λοιπόν,
να λιώνεις τους αγκώνες σου
στο αβάπτιστο κενό σου..
