Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

δε σας θυμάμαι. λησμόνησα -!-






«Να είσαι καλά», μου είπε
«και να θυμάσαι»
Κι εγώ – δεν πάει άλλο –
Είπα να μη μιλήσω
Και δε θυμάμαι
Λησμόνησα
«και να προσέχεις»
Άκουσα
Ενώ έφευγε η φωνή
Κι είπα ξανά να μη μιλήσω –
Δεν πάει άλλο
Καλά τα βράδια
Με τα όνειρα

Δε θέλω φωνές -!-
Κηδεύω τις προσευχές μου
Τις προσοχές μου, επίσης
Στην τακτικότητα των επιστροφών μου
Των στροφών μου
Γύρω απ’ το σπίτι μου
Το φόβο σας κηδεύω –
Επικίνδυνους σας έκανε -
Δεν με κρατούν πια
Οι προσευχές

Τυφλώθηκα στα όμοια γνωστά
Και οι γονυκλισίες
Ράγισαν τα πόδια μου
Δε με κρατούν τα πόδια μου
Στοίβαξα αμαρτίες στην καρδιά μου
Τα χέρια μου λύγισαν
Και δε θυμάμαι
Λησμόνησα

Μη μου μιλάς -!-
Δεν μπορώ να αγγίζω
Περιπλανιέμαι τώρα
Δίχως δεήσεις
Δίχως ευχές
Δίχως μου στροφές
Κι επιστροφές
Σ’ ένα σπίτι –
Τέσσερις τοίχους
Κι ένα ταβάνι
Που στάζει βροχή
Μια πόρτα κλειδωμένη
Κι έπρεπε να σκαρφαλώνω
Στο παράθυρο το ένα που είχε –
Σαν κλέφτης της ζωής μου
Να μου εισέρχομαι –
Τα σπλάχνα κομμάτια ν’
Αχνίζουν το τέλος που
Αιμορραγεί

Κι εσύ
Κι όλοι
Να κρεμάτε την ανυπαρξία σας
Στην ύπαρξη της ζωής μου
Με τη φωνή σου
Με τη φωνή σας –
Ψίθυρος –
«Nα είσαι καλά
Και να προσέχεις..»
Από το τίποτα σας
Μεγάλη απόσταση
Απ’ τις κηδείες μου
Άπειρη από τη λήξη
Της θητείας μου
Μαζί μου στο μαζί σας
Στο με ΄σένα
Μπαρούτι εκτοξεύω
Στο χρόνο μας
Στο χρόνο του φόβου σας
Και ποιώ κραυγές
Ξεκλειδώνοντας ορίζοντές μου
Δε θα θυμάμαι
Λησμονώ σας
Μετά την τελετή

Ως χρέος μου
Συναρμολογώ τα μέλη μου
Σφεντόνα τα χέρια
Σφυρίχτρα τα χείλη
Τα πόδια από άτι γοργό
Ρημάζω στροφές κι επιστροφές
Τώρα τινάζω τα ρούχα μου
Να φύγει η σκόνη
Κι η τακτικότητα της συνήθειας
Δε φοβάμαι
Δεν τρέμω
Ζω στον κόσμο μου
Και κλείνω το μάτι
Στον εραστή που ποζάρει
Στον καθρέφτη μου
«Δικιέ μου», μου λέω
«Σεργιάνι στον κόσμο μας»
Και πάω
Γιατί, πώς να το πω αλλιώς -;-
Άλλο, δεν πάει..

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

στάση στο θάνατο













Πίσω απ’ τη λατρεία των ηφαιστείων
γερνά ο βράχος της παγωμένης
κραυγής μου
Κι ένα θανατηφόρο βέλος
λιγοστεύει το πέταγμα των πουλιών
στην πόλη του φωτός.

Τ' αλήτικα, όμως, πουλιά
έκαναν στάση στο θάνατο
Ήπιαν φτηνό κονιάκ,
και κάπνισαν στα πεζοδρόμια

Λιθοβόλησαν ετικέτες τυποποίησης,
άνομες εξουσίες
διέσυραν,
χόρεψαν πάνω στις φωτιές,
μισό βήμα πριν
τα κρατικά μπουρδέλα

Όταν βράδιασε,
κοιμήθηκαν παραταγμένα
απέναντι απ' τον εχθρό
που άυπνος σημάδευε
τα όνειρά τους

Κι όταν χάραξε
πυρωμένα
απ' τον έρωτα της νυχτιάς
αλήτες, τα είπαν,
πάλι, τα πουλιά...

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

ασυνάρτητα γράμματα














Καληνύχτα να πω
Μ’ ασυνάρτητα γράμματα
Ν’ ανακατέψω και λέξεις
Να μη θυμάμαι
Να σκορπιστώ
Να μη φοβάσαι
Να δεις
Να πω το άλφα της
Αρχής -;-
Όχι! Θα
Ξεκινήσω με
Το ήτ(τ)α σου
Και γιατί όχι -;-
Με δύο ταυ
Και πάλι..
Θα πω ήττα σου
Και θα παίξω
Να νιώσω
Το τραγούδι του
Αηδονιού
Απ’ τον τοίχο
Να πιω υγρασία
Να κυλιστώ στο
Αίμα της ζωής
Να τραφώ με
Ορμόνες νωπές
Του χρόνου που
Αδειάζει πάθη
Να τρεκλίσω μεθυσμένα
Στο «κουτσό» των παιδιών
Ν’ ανοίξω λακκούβες στο
Χώμα
Να σημαδεύω με μπίλιες
Αστέρια
Πριν σκοντάψουν
Και πέσουν..
Κι ύστερα
Στο ύψιλον
Να καρφώσω το
Δόρυ μου
Να κατακτήσω τον πόθο
Γι’ αυτό
δεύτερο θα πω το ύψιλον
Με λάμδα
Θα λαβώσω το
Δάκρυ μου
Να μη το ξαναδείς
Ποτέ να μη το πιεις
Στον αναγραμματισμό
Των αιώνων μου
Στο νι
Θα σύρω τη νύχτα
Να βιάσω τη ντροπή
Που γαντζώθηκε
Με νύχια και
Με δόντια
Στη σάρκα μου
Και πλήγιασε την
Καρδιά της καρδιάς μου
Να ντροπιάσω την
Ενοχή της
Και να υπερβώ
Το κόκκινο
Μετά
Με το αλόγιστο, που
λες
Των ορμών
Θα κοιμηθώ
Με την αγωνία της
Φύσης
Για την επέμβαση των
Νεκρών σου αισθήσεων –
Τυφλά την παραβιάζουν
Με έλλογες σιωπές..
Και τ’ άλλα
Τα σύμβολα
Θα τα φωνάξω
Να περιγράψουν
Το μαύρο υμένα
Που δείλιασες να σπάσεις
Κι έχασες την
Υπέρτατη κραυγή
Το ΄θελες να
Παίζεις με
Ψεύτικους στρατούς
Μείνε, λοιπόν,
να λιώνεις τους αγκώνες σου
στο αβάπτιστο κενό σου..

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Τα ατσαλένια λέπια του παγκόσμιου φασισμού





Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε δραματικό αδιέξοδο: Σε μια ολοκληρωτική οικονομική, πολιτική και ηθική κατάρρευση.
Αυτή η κατάρρευση ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ δρομολογεί γιγάντια κύματα αντιδράσεων και ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ των λαών όλου το κόσμου. Οι λαοί δεν θα αποδεχτούν, ούτε θα υπογράψουν το θάνατό τους… 
Το μόνο μέσον άμυνας που διαθέτει ο πλανητικός ιμπεριαλισμός είναι να θωρακιστεί με τα ατσάλινα λέπια του φασισμού. Με τα πλανητικά όργανα μιας ανοικτής ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ: Παγκόσμια διακυβέρνηση, πλανητικά και ευρωπαϊκά όργανα ωμής καταστολής και τα ανάλογα τοπικά προτεκτοράτα.
Ένα ουσιαστικό στρατήγημα αυτών των πλανητικών ατσάλινων λεπιών είναι η Κάρτα του Πολίτη. Το ολοκληρωτικό και το πλέον αποτρόπαιο, ιστορικά, φακέλωμα των λαών και του ανθρώπου: Η υπόταξη και ο θάνατος του Ανθρώπου.
Το στρατηγικό όχημα αυτού του εφιάλτη είναι η πλαστή τρομοκρατία: Δηλαδή η τρομοκρατία που κατασκευάζουν, προωθούν και σκηνοθετούν τα πλανητικά κέντρα εξουσίας και οι μυστικές υπηρεσίες τους.
Η χώρα μας αποτελεί και σε αυτόν τον τομέα τον πιο αδύνατο κρίκο, συνακόλουθα τον «πιλοτικό χώρο» εφαρμογής όλων των νεοταξικών μεθόδων υποδούλωσης και υπόταξης των λαών.
Ήδη η παγκόσμια κρίση εκδηλώνεται εδώ με τα πιο ζοφερά παθολογικά της φαινόμενα και οι δυνάστες της ΕΕ και των ΗΠΑ έχουν «χρήσει» την Ελλάδα σε ρόλο Ιφιγένειας. Δηλαδή στο δοκιμαστή των μακάβριων σχεδιασμών που έχουν για όλους τους λαούς της Ευρώπης και της υφηλίου.
Έχουν, ήδη, επιβάλει μέσω των κυβερνητικών τους ανδρείκελων και των δωσίλογων κομμάτων, ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ, μια οικονομική και πολιτική δικτατορία, καμουφλαρισμένη με τα «δημοκρατικά» (ακόμα) φύλλα του κοινοβουλευτισμού.
ΟΛΑ τα κόμματα προετοίμασαν του όρους (υλικούς, ιδεολογικούς, πολιτικούς) για την αναίμακτη επιβολή αυτής της δικτατορία της ΕΕ, των ΗΠΑ, των τραπεζών, των «νταβάδων»: Από την αλλοδαπή εισβολή, τα αντιρατσιστικά ιδεολογήματα και την κατεδάφιση των ιστορικών, κοινωνικών και εθνικών ιστών της χώρας μέχρι τη ληστρική εκμετάλλευση του λαού, την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου, τον παρασιτισμό, την Ιθαγένεια, τον Καλλικράτη και πολλά άλλα (τα έχουμε αναλύσει διεξοδικά σε πολλά σχετικά κείμενα).
Ξαφνικά έγινε η χώρα μας το «επίκεντρο» της παγκόσμιας κρίσης και παρακμής, κέντρο της παρασιτικής ασυδοσίας, της διαφθοράς, και της τεμπελιάς. Αφού, η Ελλάδα, ετέθη στο επίκεντρο όλων αυτών και με όχημα το χρέος οι ισχυροί του πλανήτη της πέρασαν χειροπέδες: Αποφασίζουν πλέον, άμεσα και ανοικτά δικτατορικά, οι μηχανισμοί της διεθνούς μαφίας του χρήματος, για τα πάντα…
Τώρα μπαίνει σε εφαρμογή η «επένδυση» αυτής της παγκόσμιας δικτατορίας με τα φασιστικά ατσάλινα λέπια: Ολοκληρωτικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί, ο «γύψος».
ΤΩΡΑ, αρχίζουν οι πλανητικοί μηχανισμοί των λήσταρχων να κατατάσσουν την Ελλάδα σε «μήτρα» και της «τρομοκρατίας».
Η ξαφνική νεροποντή από «συστημένες» βόμβες αυτό το σχέδιο εξυπηρετεί. Προλειαίνει το έδαφος για την ΕΠΙΒΟΛΗ μιας στυγνής και ανοικτής δικτατορίας των κατασταλτικών μηχανισμών και των διεθνών μυστικών υπηρεσιών, μια ΣΙΩΠΗ και ΑΚΙΝΗΣΙΑ νεκροταφείου.
Η Ελλάδα και εδώ χρησιμοποιείται σαν Ιφιγένεια. Γιατί αυτά τα μακάβρια σχέδια δεν σταματούν εδώ: Επεκτείνονται σε όλες τις χώρες της ΕΕ.

Η Ελλάδα χρησιμοποιείται, ως αφετηρία, όπως και στα οικονομικά ζητήματα (χρεοκοπία, πτώχευση κ.λπ) για να σφυρηλατηθούν τα ατσάλινα λέπια σε όλη την Ευρώπη, στον κόσμο ολόκληρο.
ΗΔΗ, με το σκηνικό των «επιστολών-βομβών» οι ηγέτες της Ευρώπης και ιδιαίτερα τα πρώτα ιμπεριαλιστικά βιολιά μιλούν ΑΝΟΙΚΤΑ για δρακόντεια Ευρωπαϊκά μέτρα ελέγχου και Ασφάλειας!!!
ΤΩΡΑ, μπορεί να αντιληφθεί και ο πλέον βλάκας την πολιτική σκοπιμότητα της πλαστής τρομοκρατίας και ιδιαίτερα το στρατηγικό στόχο αυτής της βλακώδους σκηνοθεσίας των «συστημένων» βομβών, καθώς και το ρόλο των πολιτικών και δημοσιογραφικών πορνών που μας εμπαίζουν τόσο ξετσίπωτα με την «τρομοκρατία» και το θέαμά της…
Η Ελλάδα γίνεται ο πρώτος στόχος και των τρομοκρατικών σκηνοθεσιών διότι εδώ έχουν υλοποιήσει, σε μεγάλο βαθμό, τα «συμβόλαια θανάτου» της ελληνικής κοινωνίας και προωθούν και νέα «συμβόλαια θανάτου».
Αυτή η εφιαλτική κατάσταση μοιραία θα ξεσηκώσει τον ελληνικό λαό. Πρέπει ΤΑΧΙΣΤΑ να περάσουν στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας τα ατσάλινα λέπια.
Ας δώσουμε συνοπτικά το μακάβριο οικονομικό και κοινωνικό πίνακα:
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ
α).ΟΙ μισθοί μειώθηκαν, το ίδιο και οι συντάξεις και τα δώρα καταργήθηκαν!
β). Το ΦΠΑ ανέβηκε δύο και τρείς φορές και ετοιμάζουν νέα αύξηση.
γ). Η τιμή της βενζίνης διπλασιάστηκε. Η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης αυξήθηκε κατά 30% και σχεδιάζουν να την εκτινάξουν στα όρια της τιμής κίνησης!!!
δ). Ανακοινώθηκε αύξηση στην τιμή του ρεύματος κατά 44%!!!
ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ
α). Διέλυσαν τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
Πήγαν τον κατώτερο μισθό από τα 740 στα 590 ευρώ και με την «ευέλικτη» και «εκ περιτροπής εργασία» στα 300 και 200 ευρώ.
β). Εκτίναξαν τον πληθωρισμό στο 6% και τάζουν να δώσουν «εφάπαξ» τρεις δεκάρες του ευρώ «βοήθημα» στους γέροντες.
γ). Πήγαν στα 40 τα χρόνια εργασίας και τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης λίγο πριν το μνήμα.
δ. Νομοθέτησαν ότι τα επόμενα πενήντα χρόνια (!) οι εργαζόμενοι που θα προλάβουν να συνταξιοδοτηθούν θα πάρουν σύνταξη «τρεις κι εξήντα».
ε). «Απελευθέρωσαν» τις απολύσεις και τους εργοδότες από τις αποζημιώσεις προς εκείνους που απολύουν.
στ).Τίναξαν την ανεργία στο 20%.
ζ).Νομοθέτησαν ακόμα και την ανασφάλιστη εργασία των 15χρονων παιδιών.
ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ
α). Ρήμαξαν τη λαϊκή οικογένεια, αλλά βρήκαν και χάρισαν 78 δισ. ευρώ στους τραπεζίτες.
β). Χρεοκόπησαν τον χαμηλόμισθο, αλλά βρήκαν τα κατ’ έτος 10 δισ. ευρώ δαπάνες για το ΝΑΤΟ.
γ). Πτώχευσαν τον χαμηλοσυνταξιούχο, αλλά βρήκαν ακόμα 2,5 δισ. ευρώ για να απαλλάξουν από ασφαλιστικές εισφορές τους μεγαλοεπιχειρηματίες.
δ). Βούλιαξαν τη χώρα στο ΔΝΤ και την ΕΕ , αλλά βρήκαν ακόμα 5 δισ. ευρώ για να κατασκευάζουν οι εφοπλιστές τα πλοία τους στην… Κίνα.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τα ανωτέρω στοιχεία τα πήραμε από το σημερινό άρθρο (4/11/10) του Νίκου Μπογιόπουλου στο «Ριζοσπάστη».
ΜΕΤΑ από όλα αυτά γίνεται εύκολα αντιληπτό γιατί βιάζονται να μας φορέσουν τις χαλύβδινες χειροπέδες.
ΓΙΝΟΝΤΑΙ επίσης άμεσα αντιληπτά και τα «χαλύβδινα ψεύδη» των πολιτικών και των δημοσιογράφων, καθώς και το ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ θέατρο που παίζουν γύρω από την πλαστή τρομοκρατία…
πηγή
http://filologos10.wordpress.com

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

κρατώντας το βράδυ












Κι ένα πρωί
θα μείνει το βράδυ
με ήχο τρένου
με φασαρία λιμανιού
που πίνεις γρήγορα καφέ
να μείνεις πάλι
να κυλιστείς εξωφρενικά
στη φυλακή του νου
στην απομόνωση, 
στο εργαστήριο ψυχών
που τα ποντίκια 
ελλοχεύουν φως

Θα θελήσεις
να κατεβάσεις θεούς
να γίνεις θεός
να ερωτευτείς δαιμονικά
να πάρεις κατακτητικά
αξεπέραστες ηρωίδες
που γνωρίζουν και 
γκρεμίζονται
σ' άβατα κρεβάτια
δαγκώνοντας άπληστα
και σκίζοντας ανυπόφορα
να φτάσουν στους νευρώνες
να οδηγήσουν τις τρίαινες
να σπάσουν την αντίσταση
στους κουτσούς θνητούς
και να σφραγίσουν τη συνήθεια

Ναι,
αυτό το βράδυ
έμεινε
Κι όσο κι αν δεν το πίστευα
σήκωσα το δόρυ
και άλωσα την ιστορία
ματώνοντας τους 
μαστούς της
καθώς βίαια άρπαξα 
τις ρώγες της
να συντρίψω το παρελθόν της
Με το λεπτοδείκτη της
καρδιάς μου
έσκισα τις φλέβες της
κι άφησα να χυθεί το 
δηλητήριό της
που παραμόρφωνε τη
ζωή μου

Και
παίρνω αγέρωχα το δρόμο
που με περίμενε στις στροφές –
εκεί που πάντα έφτανα
και πισωγύριζα
βυζαίνοντας το κάτω χείλος -
το νήμα που ένιωθα να με τραβά –
πρόσταγμα, 
η πρώτη φράση που άκουσα
και «χαίρε Καίσαρ!» 
που έμαθα ν’ απαντώ
και γκρέμισα σε μια βραδιά
όταν 
αγάπη
με φίλησα στο στόμα..

Κι εκεί
το άβατο διάβηκα
κυρίαρχος
του δικού μου
αιώνα

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

ο Πάρης...πέταξε















Ο Πάρης μου
έφυγε
κι ακόμη τα δεσμά του
και πάντα τα δεσμά του
και μόνος σκαλίζει ουρανό
να βρει αγέρα να πετάξει
τη φρίκη να τινάξει
του κόσμου που τον αγρίευε -
πάντα αγριεύει ετούτος ο λαός
λύκων αγέλη μοιάζει...
"Ψιτ, Πάρη", του είπα
Κι είναι η τελευταία φορά
"Εκεί που πας, μη φοβηθείς,
θα ΄μαι μαζί σου πάντα
Εκεί δεν έχει άγριους..
Και
άκου, Πάρη,
εκεί σε περιμένει
η Ελένη σου..
Καλό ταξίδι, όμορφε-!-
Μη φοβηθείς
Πολύς ο δρόμος
αλλά αξίζει...

Θα σε θυμάμαι
Σ' αγαπώ
και φταίω εγώ
που λαβώθηκες
μες στη σκλαβιά σου
Πάντα ήμουν μικρός
Πάντα δειλός
Μια κίνηση είχα μόνο
Δεν στην έκανα
από φόβο
για το λυτρωμό
Κι ενώ το ήξερα
τη σκλαβιά δεν την αντέχεις
Σιώπησες
και σιώπησε μια ιστορία ολάκερη
Πολλοί μαζεύτηκαν νεκροί
Πως κι άλλοι πάνε, φεύγουν -;-..
Στάσου, όμορφε
πάμε μαζί
μέχρι την ξώπορτα -
μη φοβηθείς -
να σου κουνήσω το μαντήλι...
Πήγαινε, ωραίε μου
να μη θυμάσαι πίσω
Δεν έχει τίποτα καλό
έναν πόνο μόνο
κι άλλο τίποτα
Πήγαινε
στον κόσμο που ονειρευτήκαμε
που η λέξη άγριος
δεν υπάρχει στα λεξικά..
Καλό Σου Δρόμο, Φίλε μου -!-
Μη με θυμάσαι. Θα πονάς -!-.."