(της Κλεονίκης Καλλέργη)
Στα άκρα με το δάχτυλο
αγγίζω νεφέλωμα.
Προπορεύομαι του θανάτου
μέσα από ρίζα αριθμού.
Καρπός στεκούμενος εναέρια.
Μια κίνηση αστράφει στο δικό μου γαλαξία.
Δεν είναι ο χτύπος καρδιάς που καθοδηγεί
την ουράνια αρμονία που δέχομαι.
Πετώ και απλώνομαι στο χάος,
χορευτής αέναης αριθμητικής.
Με βήματα στο σκοτεινό εκτελέσιμο
πλήρως εξοπλισμένα.
Κάνω κείθε και ακουμπώ τ’ αστέρια μου.
Κάνω δώθε και πιάνω γαλαξία συμμετρίας.
Έτσι θ’ αλωθώ μετά της ακολουθίας
εξισώσεων μοιραίων
του σκοτεινού σύμπαντος.
Έτσι θ’απλωθώ σκόνη αστρική
στον χαώδη αλγόριθμο.
Τι ήμουν πριν γίνω;
Τι θα είμαι μετά το τέλος;
Στο παρόν μου
Παρατηρώ το μέλλον,
Με καλειδοσκόπιο το παρελθόν.
Συστημικά εκτελέσιμη ενέργεια.
Έχω εμπεδώσει πυθαγόρεια
τη σοφία με το καρφί του ερωτηματικού.
Στο βάθος του γυάλινου βλέμματος με κοιτώ,
ντυμένη την άχλη του λυκόφωτος
των ρυθμικών αριθμών.