Παντελώς ακοίμητος ο δαίμονάς μου -!-
"Απόψε δε θα κατοικηθείς" Μου λέει
και σαρκάζει τις άδεις κυψέλες
των φιλιών μου
Με πήγε μεσάνυχτα
στον ιστό του
"Μείνε να δεις
το θάνατό σου" μου λέει
Κι εκεί σ' ερωτεύτηκα πιο πολύ -
ένα τρυπάνι που σβουρίζει
στο μυαλό μου συνέχεια -
σ' ερωτεύτηκα στα πλάγια
του ήχου τα σφυρίγματα
και με δίχως πετονιά -
με τα χέρια γυμνά -
βούτηξα στο αίμα μου
και ψάρεψα την ανάμνησή σου
Πρόστυχα και χυδαία
καμώματά σου
να γράψω κι άλλες
προσευχές και άγια
στην αποθήκη
που κοιμίζω
το μουσικό κουτί
των ασυναίρετων οργασμών σου
την ώρα που με κάρφωνες
στο πάτωμα των αμαρτιών σου
Εδώ,
στην ύστατη του πόνου κραυγή
έγραψα τη ζωή μου -
θεατρικά και ακατέργαστα -
μανία κι αυτή
να καταπίνω το αίμα
και να ΄χω γιορτή -!-..
