Κάποτε
Θα γεννηθώ.
Δε θα το καταλάβεις
Γιατί θα στάξω
Σα χειμωνιά
Στους κροτάφους
Των λεπτών
Και πάσαι αι γενεαί
Σα μοίρες
Θα ΄ρθούν
Να μου ζητήσουν
Τα δανεικά τους –
Κάτι δεκανίκια
Ένα σπίρτο καμένο –
Ανάμνηση ανάστασης –
Και δυο τάλιρα
Για την μέχρι τώρα αρωγή των –
Πριν τον … εκσυγχρονισμό
Που πέταξαν στους ανθρώπους
Θα θελήσω να τους επιστρέψω
Τις παγκόσμιες γιορτές –
Αλλιώς έξω
Και μέσα αλλιώς –
Τι να τις κάνει ένα νεογέννητο -;-
Δε θα τις παίρνουν
Το γνωρίζω –
Γκόμενες πολυτελείας
Με ξένες γλώσσες και
Επεμβάσεις πλαστικές -
Πρέπει να λάβω τα
Μέτρα μου γι’ αυτό..
Στο τέλος
Θα περισσέψουν τα
Πόδια μου
Θα βουλιάζουν πάντα
Και θα μειώνεται το ανάστημα –
Να μάθω να βαδίζω
Με τα χέρια -
Το βιολί μου θα
Συγχρονιστεί με
Το χώμα επιτέλους
Κάποτε, θα
Γεννηθώ ξανά
Θα είναι η
Μέρα που
Η βροχή θα τρέμει
Απ’ την υγρασία των
Αισθήσεών της
Κι εγώ θα πρέπει ν’
Ακροβατήσω
Στο Άλφα
Τοποθετώντας το
Μπροστά απ’ όλες
Τις εξουσίες
Και τις αρχές
Των λαβωμένων εαυτών μου
Πάσαι αι γενεαί
Θα φύγουν αδιάβαστες
Από το συναξάρι
Των ζωών μου
Τόσα που μου πρόσφεραν
Χίλια θα πάρουν
Χρόνια στην εντατική
του νοσοκομείου
έμαθα καλά τους
νόμους του εκσυγχρονισμού..
Τότε θα με δω
Στο πριν
συννεφιασμένο
Να προσπαθώ το μέσα
Έξω να φέρω –
Έξω να είμαι στα παραπήγματα
Και να ψάχνω με δίψα για
Οβολούς
Που δε μ’ άφησαν να ταξιδέψω
Πριν τους επιστρέψω
Τους δανεικούς που γύρεψα
Για μια αγάπη να ΄χω..
Και τότε
Θα πρέπει να καταδώσω
Τις παραισθήσεις μου
Μάλλον και
Να πυροβολήσω
Γιατί…
Έξω αλλιώς
Και μέσα…άλλα
Μετά απ’ αυτά
Θα φύγω
Και δε θα γεννηθώ ποτέ ξανά
Και πάσαι αι γενεαί
Δε θα προσμένουν τίποτα
Από μένα
άλλο..
