Τις κατάργησα τις μέρες
Τα πόδια διέφυγαν κι
Αναζητώ μέλη
Κάτω από βότσαλα
Που θάφτηκαν τα
Καλοκαίρια
Μ’ ένα μυαλό –
Σημάδι του ορίζοντα
Για αντίσταση σε
Τοπογράφους δικτάτορες
Που άδουν ευσπλαχνία
Όταν τυραννούν τα πρωινά
Με απεργίες πείνας
Απαντούν τα σπλάχνα μου
Υπερβαίνοντας
Το άδικο εγώ
Που παραμέρισε το λυγμό
Του φυλακισμένου σιαμαίου μου
Και υπνωτίστηκε
Γιατί δεν άντεχε να παραστεί
Στην απόδρασή του..
Παραμερίζω τις ανάγκες
Και παραστέκομαι
Στον Άνθρωπο
Σκίζοντας το συρματόπλεγμα
Να εκτονωθεί το άπειρο
Της κραυγής του
Πριν απ’ το θάνατο
Και τη μοιραία ζωή -!-..
