η κατάρα

Όταν

με βρίσκει

η στενή 

απόφαση

διψασμένο

από

νύχτες με 

ανάστημα 

παραμονής -

γιορτής 

αναμενόμενης,

να γυρέψω

μαχαίρι

και σκοινί

να γυρέψω

παράθυρα -

φυλαγμένα σε

μπαούλα - που 

λησμονήθηκαν στις 

σφραγισμένες

αποθήκες μου

από 

τον τρελό

αποθηκάριό μου,

που έχανε

τα λάδια πάντα

των συνδέσεών μου

με το ανυπέρβλητο

μυστικό που

του εμπιστεύτηκα..

Δίκαια η

θάλασσα

μεταναστεύει

στο άγνωστο -

ανώνυμη και

ζητιάνα,

και, μένει

μόνο ο

Βοριάς

ν' αφρίζει  στις 

κομμένες

φλέβες -

εκεί που

ο καρπός

σημαδεμένος

από χρόνια

έγερνε να

μαστιγώνει

τα ξενύχτια μου -

κατάρα από 

τους μήνες
τους εννιά της θωράκισής μου..